Meningeoom. 16 juli 2019

16 juli 2019

Ik sprong om 7.15 uur op mijn fiets voor mijn afspraak om 8 uur in het Westeinde op de TIA poli. Ten eerste was het droog, ten tweede is het hopeloos om met een auto naar het Westeinde te komen en ten derde bestond de kans dat ik na de diagnose 2 weken geen auto zou mogen rijden.

Het was nog fris maar ik genoot van de ochtend en het heerlijke fietspad.

Keurig om 8 uur kwam ik na 16 km fietsen in het Westeinde aan. Ik parkeerde mijn fiets en liep naar de poli.

Ik had een tas vol eten en drinken bij me. En een leesboek. Ik was er klaar voor!

Ik werd eerst naar het laboratorium gestuurd voor een bloedonderzoek.

Toen kreeg ik een afspraak met dr. R., neuroloog in het Westeinde. Ik schatte hem een jaar of 35, had half lang, wat vettig haar en hij maakte een prettige indruk. Hij luisterde rustig naar het hele verhaal en was bijzonder geïnteresseerd in het verhaal over mijn rechterhand.

Hij deed nog wat onderzoeken en eenvoudige testjes en nam alle tijd.

Toen ik zat te wachten op een ECG had ik in de wachtkamer even tijd voor mijn ontbijt. Het was intussen al 10 uur (en had nog nauwelijks tijd gehad om te lezen!).

Na het ECG stond er een duplex van de vaten in mijn hals op het programma. Bij een TIA is het mogelijk dat hier de verstopping al begint.

Mbv ultrasound worden de halsslagaders zichtbaar gemaakt. Een pijnloos onderzoek.

Hierna door voor een MRI van mijn hoofd. In de wachtkamer kwam ik tot mijn verrassing een vriendin tegen uit de darmopleiding van vorig jaar; zij was hier met haar ouders en fungeerde als taxi chauffeur voor hen. Dus toen de ouders aan de beurt waren, besloot ze lekker bij mij te gaan zitten kletsen. Omdat er een spoedpatiënt tussen kwam, moest ik een kwartiertje langer wachten, en dat kwam dus goed uit.

De MRI is ook pijnloos. Je moet alleen heel stil liggen en geen engtevrees hebben, maar dat is geen probleem voor mij. Ik besloot me niet te storen aan de geluiden en slaagde er zelfs in een beetje weg te dutten.

Om half 1 zat ik weer op de polikliniek neurologie. Een andere patiënt was net bij dr R. naar binnen gegaan en ik besloot dat ik wel even wat kon eten van de meegenomen lunch. Ik was half klaar toen de patiënt weer naar buiten kwam, dus ik pakte de lunch weer in en las nog een paar bladzijde uit mijn boek, tot ik naar binnen werd geroepen.

Dr R. zei gelijk dat mijn vaten er prima uit zagen.

Maar dat er wel een waarschijnlijk goedaardige tumor van mijn hersenvliezen was gevonden, aan de linkerkant bovenop mijn schedel. Een meningeoom.

Oeps!! Dat was wel schrikken en slikken.

Toch wist ik me redelijk goed te houden. En nog wat vragen te stellen die naar boven kwamen.

Hij was ZO aardig, rustig, kalm en had schijnbaar alle tijd.

In het kort komt het er op neer dat het meningeoom bijna altijd goedaardig is, langzaam groeit en waarschijnlijk al een heleboel jaren in mijn kop zit. Aan de linkerkant, (vandaar dat schudden van mijn rechterhand), bovenop middenvoor onder mijn schedeldak.

De MRI die ik gehad had, was om mijn vaten zichtbaar te maken (waar dus helemaal niks mee aan de hand was), maar had dus ook de keurige ronde bobbel ontdekt in mijn hoofd. Er was nog een andere MRI voor nodig, dit keer met contrastvloeistof, om de omvang en de plaats te kunnen bepalen van de tumor. En ik zou ook naar een gespecialiseerde neuroloog (in opleiding) op dit gebied worden overgedragen.

Er was woensdagmiddag nog een plekje voor de nieuwe MRI en op donderdagochtend kon de neuroloog mij de uitslag van de MRI vertellen.

Het meest vervelende is dat de tumor epilepsie aanvallen kan triggeren, waardoor ik dus aan de anti-epileptica moet. En dat houdt ook in dat ik een half jaar (of langer zolang ik niet aanvals-vrij ben) niet mag auto rijden.

Ook combineert deze medicatie slecht met alcohol (dat is natuurlijk een eitje voor mij), en het is aan te raden elke dag op tijd naar bed te gaan. (ik dacht gelijk; jippie!! Geen oud en nieuw meer. Ik heb zo'n hekel aan laat naar bed gaan!!)

Daarna kostte het me nog wat wachttijd bij de apotheek, waarin ik een paar appjes verstuurde, en pas om half 3 stapte ik weer op mijn fiets. 

Naar mama!!

Ik vond het zo moeilijk om die lieverd het nieuws te brengen.

Gelukkig belde er één van haar vele zussen op om een kaartavondje af te spreken. Dan zit ze in elk geval niet de hele avond alleen te piekeren voor de televisie!

Toen ik bij mama was belde Peter, die na mijn appjes al besloten had om naar huis te komen. Ik wilde hem niet in het ziekenhuis bellen want was bang dat ik dan heel hard zou gaan huilen. Dus hij kreeg het per app te horen. 
Vrijdag zou zijn vakantie beginnen maar nu komt hij donderdagochtend aan, heel vroeg, zodat hij mee kan gaan naar het gesprek met de neuroloog.

Hierna fietste ik naar mijn schoonouders. Het was inmiddels heerlijk weer en ik was er zo. Die schrokken ook flink.

En daarna belde ik Jillis om te vragen of ik hem even kon spreken. Hij protesteerde dat dat ook wel aan de telefoon kon, maar ik hield vol dat dat geen optie was en dat ik naar hem wilde komen of hij kon naar oma en opa komen of naar huis.

Nou - hij wilde dan wel langs huis komen.

Emma kwam ook mee, en hij schrok zich een hoedje. Ik vond het zo erg om zijn zorgeloze leventje een beetje op te schudden. Maar hij was erg lief en gaf me zo'n heerlijke berenhug die zelfs een beetje pijn deed.

Ze besloten ook maar te blijven eten dus ik dook de vriezer en koelkast in en daarna aten we met ons drieën de bij elkaar gesprokkelde maaltijd op. Wat vitamines erin bij die twee kan ook geen kwaad!!
Daarna vertrokken ze weer (na achterlaten van zijn vuile was).

Lilith zit in Barcelona. Die laat ik lekker van haar vakantie genieten!

Ik besloot lekker naar buiten te gaan. 2.5 uur lang liep ik via de telefoon met een paar vriendinnen te praten, en daarna ging ik naar binnen, nam de eerste anti-epileptica en ging ik naar bed.

Het duurde weer iets langer dan normaal maar daarna kon ik wel inslapen. 2.5 uur fietsen en 2.5 uur wandelen zijn in elk geval goed voor de nachtrust.