Dengue (knokkelkoorts) is een serieus probleem in Jakarta. De ziekte komt wereldwijd steeds vaker voor, maar maakt vooral slachtoffers in armere landen. In Singapore gaat de regering een zeer actieve strijd aan tegen de besmetting (het voorkomen van broedplaatsen van de mug en het foggen van gebieden met meerdere infectie gevallen).
Jakarta doet hier niet aan en in het jaar dat ik hier woonde zag ik wel heel regelmatig in mijn naaste omgeving slachtoffers vallen. (Naar schatting heeft 25 - 50% van mijn expat vriendinnen - het zijn vooral vrouwen die gestoken worden door de mug - al 1 of meerdere infecties doorgemaakt)
Ik ben ook een zeer geliefd slachtoffer van muggenbeten, dus ik zat er eigenlijk op te wachten wanneer het mijn beurt zou zijn.
Een vaccin is nog niet ontwikkeld, en de enige maatregelen die je kunt nemen zijn het voorkomen van de muggenbeten. Maar dat is bijna onbegonnen werk.
2 weken geleden kreeg ik hoge koorts. De meeste mensen met dengue ontwikkelen pijnlijke gewrichten en ernstige hoofdpijn, en omdat dat uitbleef, dacht ik eerst een gewone 'griep' door te maken. Op de 7e dag kreeg ik echter de kenmerkende uitslag en met lood in mijn schoenen ging ik naar het ziekenhuis, waar mijn verdenking bevestigd werd door een bloedtest.
Het gevaar van dengue is het ophopen van vocht in borstkas en buikholte ten gevolge van verhoogde doorlaatbaarheid van de vaatwanden. Dit kan vervolgens leiden tot ernstige bloedingen en organen die stoppen met functioneren.
Het gevaar hierop is groot als het aantal bloedplaatjes daalt tot onder een zekere grens. Als dit het geval is moet je opgenomen worden, en door middel van vochttoediening intraveneus hoop je dan dat het niet tot een shock gaat komen.
In mijn geval bleven de bloedplaatjes ruim boven de ondergrens, maar dit moest in de kritieke fase elke dag door middel van een bloedtest worden gecontroleerd. Verdere behandeling is er niet, dus ik werd gelukkig naar huis gestuurd vrijdag, met het advies 'veel drinken en rust'.
Nou, rusten deed ik al een hele week, weliswaar met kromme tenen maar ik was zelfs te lamlendig om een boek vast te houden en ik volgde dus maar de ene tv serie op dvd na de andere. Ik had nog steeds geen gewrichtsklachten en hoofdpijn, dus ik begon hoop te krijgen dat ik er nog genadig van zou af komen.
Toen begon op vrijdag avond de jeuk. Mijn handen begonnen te jeuken. Ze zagen vuurrood en vooral de palmen jeukten als een gek.
Peter was inmiddels voor een golftoernooi vertrokken naar Bali en Jillis voelde zich ook niet helemaal tof, maar hij kreeg geen hoge koorts en ik was blij dat ik hem niet kon besmetten.
Ik kon absoluut niet slapen van de jeuk. Het enige dat nog een beetje hielp was een ijsblok tussen mijn handen vasthouden. Om 2 uur 's nachts ben ik naar het ziekenhuis terug gegaan om te vragen of ze niet iets hadden voor de jeuk. Op internet had ik wel gevonden dat die jeuk begon tijdens de herstelfase, wat een geruststelling was, tot ik las dat die fase minstens 2 tot 5 dagen zou duren.
In het ziekenhuis gaven ze me een lotion en een pilletje. De lotion hielp totaal niks en het pilletje ook niet.
De hele nacht heb ik zitten bellen met vriendinnen in Nederland, zitten appen met een vriendin in NY en toen die naar bed gingen begon het hier weer licht te worden en dat bracht wat afleiding.
Om 9 uur weer naar het ziekenhuis voor de bloedtest, die wel iets slechter was dan gister maar nog steeds ruim boven de kritieke grens.
Toen hoorde ik dat het pilletje 5 uur inwerktijd nodig had. Inderdaad, de jeuk was nu zodanig dat ik af en toe het ijsblok terug in de vriezer kon leggen, maar daar was ook alles mee gezegd.
Ik was een beetje wanhopig aan het worden en ik had totaal niet geslapen, dus ik kreeg gelukkig voor de komende nacht een slaaptablet en ik ging dus maar weer naar huis, waar ik zo moe was dat ik toch een paar uurtjes in slaap ben gevallen.
Om 17 uur begon de jeuk weer serieuze vormen aan te nemen, en ik nam nog maar een pil voor de jeuk, en sms-de Peter of hij niet naar huis kon komen. Hij dacht dat ik een grapje maakte dus reageerde nogal laconiek dat Jillis zijn handjes maar moest laten wapperen.
Om 10 uur nam ik de slaappil, wat paracetamol voor de koorts die weer op kwam zetten en ik ging in bed liggen met de airco zo laag mogelijk, de fan aan en mijn handen boven de dekens.
Ik viel bijna direct in slaap en werd om 3 uur ijskoud wakker. Ik was blij dat ik er 5 uur op had zitten, pakte er een dekbed bij, en viel weer in slaap tot 8 uur.
Zo. Dat schoot op. Ik had voor mezelf besloten dat de jeuk na 48 uur af zou nemen dus nog een uur of 12 te gaan.
De ochtend bracht ik weer door in het ziekenhuis voor de bloedtest, en hoewel de EHBO open zou zijn vanaf 7 uur, was er om half 9 nog niet veel levende wezens te bekennen.
Ja. EEN MUG. Die heeft het dus niet overleefd.
Om half 11 kreeg ik de uitslag; het was weliswaar miniem maar de stijging van witte bloedcellen en bloedplaatjes was een feit.
Ik heb die dag nog een paar uur met een ijsblok gezeten, maar inderdaad; tegen de avond was de ergste jeuk voorbij. Wat een zegen!!
Ik ben nu een week verder, en 'alleen' nog maar vermoeid, lamlendig en depri.
Maar over 2 weken begint de zomervakantie, dat hou ik nog wel vol.
Maar hoe ik het komende schooljaar hier die dengue muggen kan ontwijken, daar ben ik nog niet achter. Het is dat Jillis nog een schooljaar voor de boeg heeft, anders was ik nooit meer terug gekomen.
Nou, ik heb een beetje zitten twijfelen of ik dit verhaal wel zal publiceren, maar ik denk dat het gewoon eerlijk is om niet alleen de leuke expat verhalen op te nemen in dit blog. In Singapore ben ik een paar keer goed ziek geweest van micoplasma, in november heb ik hepatitis gehad maar deze dengue slaat alles.
.
Jakarta doet hier niet aan en in het jaar dat ik hier woonde zag ik wel heel regelmatig in mijn naaste omgeving slachtoffers vallen. (Naar schatting heeft 25 - 50% van mijn expat vriendinnen - het zijn vooral vrouwen die gestoken worden door de mug - al 1 of meerdere infecties doorgemaakt)
Ik ben ook een zeer geliefd slachtoffer van muggenbeten, dus ik zat er eigenlijk op te wachten wanneer het mijn beurt zou zijn.
Een vaccin is nog niet ontwikkeld, en de enige maatregelen die je kunt nemen zijn het voorkomen van de muggenbeten. Maar dat is bijna onbegonnen werk.
2 weken geleden kreeg ik hoge koorts. De meeste mensen met dengue ontwikkelen pijnlijke gewrichten en ernstige hoofdpijn, en omdat dat uitbleef, dacht ik eerst een gewone 'griep' door te maken. Op de 7e dag kreeg ik echter de kenmerkende uitslag en met lood in mijn schoenen ging ik naar het ziekenhuis, waar mijn verdenking bevestigd werd door een bloedtest.
Het gevaar van dengue is het ophopen van vocht in borstkas en buikholte ten gevolge van verhoogde doorlaatbaarheid van de vaatwanden. Dit kan vervolgens leiden tot ernstige bloedingen en organen die stoppen met functioneren.
Het gevaar hierop is groot als het aantal bloedplaatjes daalt tot onder een zekere grens. Als dit het geval is moet je opgenomen worden, en door middel van vochttoediening intraveneus hoop je dan dat het niet tot een shock gaat komen.
In mijn geval bleven de bloedplaatjes ruim boven de ondergrens, maar dit moest in de kritieke fase elke dag door middel van een bloedtest worden gecontroleerd. Verdere behandeling is er niet, dus ik werd gelukkig naar huis gestuurd vrijdag, met het advies 'veel drinken en rust'.
Nou, rusten deed ik al een hele week, weliswaar met kromme tenen maar ik was zelfs te lamlendig om een boek vast te houden en ik volgde dus maar de ene tv serie op dvd na de andere. Ik had nog steeds geen gewrichtsklachten en hoofdpijn, dus ik begon hoop te krijgen dat ik er nog genadig van zou af komen.
Toen begon op vrijdag avond de jeuk. Mijn handen begonnen te jeuken. Ze zagen vuurrood en vooral de palmen jeukten als een gek.
Peter was inmiddels voor een golftoernooi vertrokken naar Bali en Jillis voelde zich ook niet helemaal tof, maar hij kreeg geen hoge koorts en ik was blij dat ik hem niet kon besmetten.
Ik kon absoluut niet slapen van de jeuk. Het enige dat nog een beetje hielp was een ijsblok tussen mijn handen vasthouden. Om 2 uur 's nachts ben ik naar het ziekenhuis terug gegaan om te vragen of ze niet iets hadden voor de jeuk. Op internet had ik wel gevonden dat die jeuk begon tijdens de herstelfase, wat een geruststelling was, tot ik las dat die fase minstens 2 tot 5 dagen zou duren.
In het ziekenhuis gaven ze me een lotion en een pilletje. De lotion hielp totaal niks en het pilletje ook niet.
De hele nacht heb ik zitten bellen met vriendinnen in Nederland, zitten appen met een vriendin in NY en toen die naar bed gingen begon het hier weer licht te worden en dat bracht wat afleiding.
Om 9 uur weer naar het ziekenhuis voor de bloedtest, die wel iets slechter was dan gister maar nog steeds ruim boven de kritieke grens.
Toen hoorde ik dat het pilletje 5 uur inwerktijd nodig had. Inderdaad, de jeuk was nu zodanig dat ik af en toe het ijsblok terug in de vriezer kon leggen, maar daar was ook alles mee gezegd.
Ik was een beetje wanhopig aan het worden en ik had totaal niet geslapen, dus ik kreeg gelukkig voor de komende nacht een slaaptablet en ik ging dus maar weer naar huis, waar ik zo moe was dat ik toch een paar uurtjes in slaap ben gevallen.
Om 17 uur begon de jeuk weer serieuze vormen aan te nemen, en ik nam nog maar een pil voor de jeuk, en sms-de Peter of hij niet naar huis kon komen. Hij dacht dat ik een grapje maakte dus reageerde nogal laconiek dat Jillis zijn handjes maar moest laten wapperen.
Om 10 uur nam ik de slaappil, wat paracetamol voor de koorts die weer op kwam zetten en ik ging in bed liggen met de airco zo laag mogelijk, de fan aan en mijn handen boven de dekens.
Ik viel bijna direct in slaap en werd om 3 uur ijskoud wakker. Ik was blij dat ik er 5 uur op had zitten, pakte er een dekbed bij, en viel weer in slaap tot 8 uur.
Zo. Dat schoot op. Ik had voor mezelf besloten dat de jeuk na 48 uur af zou nemen dus nog een uur of 12 te gaan.
De ochtend bracht ik weer door in het ziekenhuis voor de bloedtest, en hoewel de EHBO open zou zijn vanaf 7 uur, was er om half 9 nog niet veel levende wezens te bekennen.
Ja. EEN MUG. Die heeft het dus niet overleefd.
Om half 11 kreeg ik de uitslag; het was weliswaar miniem maar de stijging van witte bloedcellen en bloedplaatjes was een feit.
Ik heb die dag nog een paar uur met een ijsblok gezeten, maar inderdaad; tegen de avond was de ergste jeuk voorbij. Wat een zegen!!
Ik ben nu een week verder, en 'alleen' nog maar vermoeid, lamlendig en depri.
Maar over 2 weken begint de zomervakantie, dat hou ik nog wel vol.
Maar hoe ik het komende schooljaar hier die dengue muggen kan ontwijken, daar ben ik nog niet achter. Het is dat Jillis nog een schooljaar voor de boeg heeft, anders was ik nooit meer terug gekomen.
Nou, ik heb een beetje zitten twijfelen of ik dit verhaal wel zal publiceren, maar ik denk dat het gewoon eerlijk is om niet alleen de leuke expat verhalen op te nemen in dit blog. In Singapore ben ik een paar keer goed ziek geweest van micoplasma, in november heb ik hepatitis gehad maar deze dengue slaat alles.
.
No comments:
Post a Comment