Na 51 jaar op de Burmanlaan (10 jaar op nr 104 en 41 jaar op nr 61) is het er nu toch van gekomen; mijn moeder is verhuisd.
10 jaar geleden zijn mijn ouders wel eens rond gaan kijken naar een ander, kleiner huis in Wassenaar, maar eigenlijk hadden ze allebei geen zin in de verhuizing en werden alle opties afgekeurd.
Vorig jaar was mama het opeens helemaal zat. De tuin kon ze niet meer bij houden, het huis was te groot, alles was oud maar ze wilde niks meer investeren. Ze is toen naar de woningbouw gegaan, en regelmatig kreeg ze een uitnodiging om iets te bekijken. Maar het was steeds OF niet leuk, OF er was iemand anders die hoger op de wachtlijst stond en ging de woning aan haar neus voorbij.
Vorige maand kon ze opeens op Kloosterland een 2 kamer woning bekijken. De locatie was ideaal, op 100 meter afstand van een van haar zussen, en op 100 meter afstand van de bibliotheek en de winkelstraat in hartje Wassenaar.
Ze vond het uitzicht op het schoolplein van een lagere school erg leuk, en dat het maar 1 slaapkamer had vond ze geen enkel probleem.
Dus accepteerde ze het aanbod en 2 weken later kreeg ze al de sleutel.
Haar zussen stonden even later al te behangen, ze kreeg een nieuw keukenblok en broer Rene uit Frankrijk arriveerde als eerste met zijn aanhangwagen, zijn gereedschapskist en zijn 2 gouden handjes.
Nadat hij hier en daar nog een lik verf uitgedeeld had, arriveerde broer Jan uit Brummen (met dezelfde handjes) en samen hebben ze de hele flat van laminaat voorzien.
Tegen de tijd dat ik eindelijk aan kwam kakken, was het halve huis al uitgeruimd.
De jongens gingen bijna elke dag naar de sloop om huisraad te dumpen en ik heb mijn eigen spullen, die ik altijd in de zomer gebruik en op zolder stonden, uitgezocht. Veel weggegooid, een gedeelte naar Gorinchem gebracht en alleen het hoognodige, toch nog ruim 4 'Turkentassen' bij mijn schoonouders op zolder ondergebracht.
Omdat mijn broers zo hard werkten, konden we al 1 dag eerder dan gepland verhuizen. De dag erna gebruikten we om het huis op de Burmanlaan volledig leeg en 'bezem schoon' op te leveren.
Daarna hadden we nog een dag nodig om dozen uit te pakken en schoon te maken (ik), en kasten vast te zetten, schilderijtjes op te hangen, wasmachine, droger en computer aan te sluiten en 1001 andere klussen (broers).
Dit vond mama duidelijk de gezelligste dag. We waren de hele dag om haar heen in het nieuwe huis, we aten samen, en voor het eerst sinds 5 jaar had ze alle kinderen weer tegelijk om haar heen. (Ze zegt altijd dat ze ons liever om beurten heeft, zodat we nooit pogingen gedaan hebben om allemaal tegelijk over te komen.)
Vrijdagavond vertrok Jan weer naar Brummen, zaterdagavond ik weer naar huis en zondagochtend vertrok Rene weer met volle aanhanger richting zijn Franse camping.
We lieten mama alledrie met een heel goed gevoel achter. Ze heeft het erg naar haar zin en ze geniet van haar nieuwe huis.
Ze lijkt ook weer wat meer levenslust te hebben. Gelukkig maar, want het laminaat heeft 15 jaar garantie en dat willen we er wel uit hebben!
10 jaar geleden zijn mijn ouders wel eens rond gaan kijken naar een ander, kleiner huis in Wassenaar, maar eigenlijk hadden ze allebei geen zin in de verhuizing en werden alle opties afgekeurd.
Vorig jaar was mama het opeens helemaal zat. De tuin kon ze niet meer bij houden, het huis was te groot, alles was oud maar ze wilde niks meer investeren. Ze is toen naar de woningbouw gegaan, en regelmatig kreeg ze een uitnodiging om iets te bekijken. Maar het was steeds OF niet leuk, OF er was iemand anders die hoger op de wachtlijst stond en ging de woning aan haar neus voorbij.
Vorige maand kon ze opeens op Kloosterland een 2 kamer woning bekijken. De locatie was ideaal, op 100 meter afstand van een van haar zussen, en op 100 meter afstand van de bibliotheek en de winkelstraat in hartje Wassenaar.
Ze vond het uitzicht op het schoolplein van een lagere school erg leuk, en dat het maar 1 slaapkamer had vond ze geen enkel probleem.
Dus accepteerde ze het aanbod en 2 weken later kreeg ze al de sleutel.
Haar zussen stonden even later al te behangen, ze kreeg een nieuw keukenblok en broer Rene uit Frankrijk arriveerde als eerste met zijn aanhangwagen, zijn gereedschapskist en zijn 2 gouden handjes.
Nadat hij hier en daar nog een lik verf uitgedeeld had, arriveerde broer Jan uit Brummen (met dezelfde handjes) en samen hebben ze de hele flat van laminaat voorzien.
Tegen de tijd dat ik eindelijk aan kwam kakken, was het halve huis al uitgeruimd.
De jongens gingen bijna elke dag naar de sloop om huisraad te dumpen en ik heb mijn eigen spullen, die ik altijd in de zomer gebruik en op zolder stonden, uitgezocht. Veel weggegooid, een gedeelte naar Gorinchem gebracht en alleen het hoognodige, toch nog ruim 4 'Turkentassen' bij mijn schoonouders op zolder ondergebracht.
Omdat mijn broers zo hard werkten, konden we al 1 dag eerder dan gepland verhuizen. De dag erna gebruikten we om het huis op de Burmanlaan volledig leeg en 'bezem schoon' op te leveren.
Daarna hadden we nog een dag nodig om dozen uit te pakken en schoon te maken (ik), en kasten vast te zetten, schilderijtjes op te hangen, wasmachine, droger en computer aan te sluiten en 1001 andere klussen (broers).
Dit vond mama duidelijk de gezelligste dag. We waren de hele dag om haar heen in het nieuwe huis, we aten samen, en voor het eerst sinds 5 jaar had ze alle kinderen weer tegelijk om haar heen. (Ze zegt altijd dat ze ons liever om beurten heeft, zodat we nooit pogingen gedaan hebben om allemaal tegelijk over te komen.)
Vrijdagavond vertrok Jan weer naar Brummen, zaterdagavond ik weer naar huis en zondagochtend vertrok Rene weer met volle aanhanger richting zijn Franse camping.
We lieten mama alledrie met een heel goed gevoel achter. Ze heeft het erg naar haar zin en ze geniet van haar nieuwe huis.
Ze lijkt ook weer wat meer levenslust te hebben. Gelukkig maar, want het laminaat heeft 15 jaar garantie en dat willen we er wel uit hebben!
Met dank aan tante Maria voor de portretfoto's en aan Renate, Annemarie en Peter voor het overnemen van het thuisfront.
.
No comments:
Post a Comment