Jongens van 15.

Ondanks dat Jillis al 8 jaar in het Engelse onderwijs zit op Engelse scholen die zeker niet onderdoen voor de Engelse school in Jakarta, zijn al zijn rapporten toch niet voldoende om hem aan te nemen op hun school. Hij moet een toelatingstest doen voor wiskunde en Engels.
Gelukkig kan dat, met strenge supervisie, op zijn huidige school. 

Die test was maar liefst 3 uur en zou plaats vinden op zaterdag ochtend. Vandaag. Hij werd ook nog geacht in zijn schooluniform te komen en hij werd om 9 uur verwacht.

Toen ik hem om 12 uur weer op ging halen, vroeg ik hoe het geweest was. 

'Ging wel.'

'Hoe was wiskunde?' 

'Ging wel. Er waren 3 testen. De eerste was makkelijk. De tweede wist ik de helft. En de derde snapte ik niks van.'

'En hoe ging Engels?'

'Ging wel. Makkelijk.' En hij begon demonstratief druk op zijn Iphone te kijken welke belangrijke berichten hij gemist had de afgelopen 3 uur. Ik besloot hem nog niet helemaal van de haak te laten. Ik ben geen taxi chauffeur, maar zijn moeder die het zaterdagochtend verkeer trotseert zodat hij niet met het openbaar vervoer naar huis hoeft. Dus ik vroeg; 'Was je eigenlijk zenuwachtig?'

'Ging wel.'

'Ben je voor je schoolexamens vorige week zenuwachtig geweest?'

'Ging wel. Een beetje.'

'Waar ben je nu meer zenuwachtig voor; voor je examens of voor vandaag?'

'Mwah'


Ik gaf het op.


Opeens begon hij te lachen om een berichtje. Tegen beter weten in kon ik het toch niet laten; 'Laat mij eens mee lachen?'

'Nee. Is prive.'


Zonen van 15. Mwah. Gaat wel.





                                                                                      .