1 week in een ashram.

Tijdens de 2e week van het verblijf van ons bezoek, wilde Peter graag met zijn familie naar Yogyakarta. Daar was ik jaren geleden al eens geweest, dus zag ik eindelijk eens kans om naar een ashram in India te gaan. Een ashram is Sanskrit woord voor 'een plek vrij van zorgen van het dagelijks leven'.

Omdat ik van de soorten yoga die ik in mijn yoga studio volg, Sivananda yoga erg leuk vind, had ik besloten een Sivananda ashram te zoeken. Er zijn 3 grote Sivananda ashrams in India (en nog een groot aantal in Europa, Amerika en Zuid Amerika); in de Himalaya's, in Kerala en in Madurai. Kerala was mijn laatste keus omdat ik al eens in Kerala geweest ben, de Himalaya was mijn eerste keus, maar die zat vol wegens een internationale conferentie, dus bleef Madurai over.


Madurai ligt ongeveer in het zuid-oosten, en rond april-mei is het daar het warmst (een droge hitte tot ongeveer 35 graden). Maar omdat ik het tijdstip niet kon kiezen, en het hier ook warm is, besloot ik me aan te melden in de ashram 20 km buiten Madurai.


Ik had van een meisje dat op onze yoga studio les geeft, wel eens iets gehoord over ashrams, maar ik wist er verder eigenlijk helemaal niets van af. In een ashram kun je een opleiding volgen tot yoga docente, die een maand duurt, of je kan er 3 tot 14 dagen op 'yoga vakantie'. Hier had ik me dus een week voor aangemeld.
Voor 10 euro per dag kun je dan het dagprogramma volgen, krijg je 2 vegetarische maaltijden en slaap je op een slaapzaal - ik heb niet durven vragen of voor dat geld het matras dikker zou zijn dan mijn yogamatje...


Vrij onbevangen ging ik zaterdagochtend, 10 april, op weg naar het vliegveld. Ik had nog een tussenstop in Chennai en pas laat op de avond kwam ik in Madurai aan, waar ik met een taxi naar de ashram reed.

Ik kwam in het stikkedonker aan, en werd ontvangen door een Britse vrouw, Kalyani, die me inschreef, me de ashramregels voor las die ik ook moest ondertekenen, en me naar de slaapzaal bracht. De regels zijn oa dat je het programma volgt, dat je op het terrein van de ashram niet rookt of drugs gebruikt, je houdt aan het vegetarische dieet, geen alcohol en caffeine gebruikt, geen sex hebt, en je schouders en je knieen bedekt houdt. Die schouders waren nog de moeilijkste regel voor mij, want ik had alleen een slaap t shirt bij me met mouwtjes.
Hierna bracht Kalyani mij naar de stikdonkere slaapzaal, waar nog 3 andere vrouwen al onder hun muskietennetten lagen te slapen. Ik had gelukkig een zaklamp bij me, en pakte snel het een en ander uit, sprong onder een douche, poetste mijn tanden, vond een knopje van de fan die boven mijn bed hing, en besloot dat ik dat slaap t shirt makkelijk voor de yogalessen kon bewaren, want het was bloed heet.


Om half 6 werden we gewekt door een bel. Ik sprong mijn bed uit, en omdat het een beetje licht begon te worden kon ik eindelijk zien waar ik terecht was gekomen. In de slaapzaal stonden wel 40 houten bedden, waarvan er dus slechts 4 bezet. De wasgelegenheid was groot en verrassend schoon. Naast me lag iemand onbeweeglijk te liggen, ze leek het meest op een Tibetaanse monnik. Later zou dit mijn leukste vriendin worden, het was een 42 jaar oude Japanse vrouw, Chika, die zich kaal schoor omdat ze zo de mannen makkelijker van zich af kon houden (die hetzelfde dachten als ik). Ze legde me uit dat Japanse vrouwen veel minder duidelijk 'NEE' kunnen zeggen dan westerlingen, en daardoor vaker het mikpunt waren.

In de wasgelegenheid maakte ik kennis met Susanne, een 26 jarige vrouw uit Slowakije. Zij was een ochtend mens, net als ik, en zij begon gelijk een beetje te kletsen.
De andere kamergenoot was een 29 jarige vrouw uit Colombia, Camillia.
Susanne vertelde me dat we geacht werden om 6 uur in de lesruimte te verschijnen voor de 'satsang'. Ik had geen idee wat het was, maar ik kleedde me aan en liep naar buiten.

Ook hier viel het me op hoe schoon en netjes alles er uit zag; er stonden 2 grote gebouwen haaks op elkaar; op de linker foto zie je het les lokaal (op de 1e etage) eronder nog een kleine slaapzaal, op de rechter foto ligt boven de dames slaapzaal en eronder een kleinere heren slaapzaal en wat kamers die de receptie, een winkeltje, een bibliotheek en een kantoor bevatten;

De tuin om het complex was erg droog maar keurig onderhouden. Op het terrein stond ook nog een eetruimte, een thee ruimte en wat huisjes van het personeel.

Ik liep naar het gebouw op de linker foto en vond de trap naar boven. Er was een enorme ruimte, gescheiden dmv een paar pilaren;

De linkerkant van het leslokaal werd gebruikt voor de satsang (achterin kun je nog net foto's van de oprichters van de ashram zien hangen en er is een altaartje), de rechterkant werd vooral gebruikt voor de yoga lessen.

Elke dag om 6 uur word je geacht op matten voor het altaar te gaan zitten. Eerst wordt er dan een half uur gemediteerd. Veel te lang voor mij, en ik begon te begrijpen waarom Chika en Camillia geen haast hadden om op te staan. Eindelijk was het half uur voorbij, en begon het volgende onderdeel; het zingen van onbegrijpelijke Indiase liedjes. Het was de bedoeling dat je jezelf begeleidde met een sambabal, een tamboerijn en dergelijke instrumenten. De inhoud van de liedjes had een hoog HARA HARA RAMA RAMA HARA KRISHNA KRISHNA HARA gehalte en ik begon me af te vragen waar ik terecht was gekomen. Sommige liedjes hadden maar 15 regels, maar door ze constant te herhalen kon je ze zo een kwartier laten duren. Chika klaagde altijd dat ze niet wist hoe vaak ze een regel nu herhaalden, en ik zei dan; 'ga uit van 100 keer, als het minder is, is dat mooi meegenomen'.

Het zingen duurde minstens een half uur, waarna Kalyani een van 300 boeken ter hand nam die Sivananda geschreven had. Deze man is dus de oprichter van Sivananda yoga, en leefde van 1887 tot 1963. Hij zal best iets zinnigs geschreven hebben, maar omdat Kalyani na elke regel een eigen verklaring meende te moeten toevoegen, werd het onbegrijpelijk verhaal. Dit wist ze ook snel een half uur te rekken, waarna er een met een rokende vlam alle foto's bewierookt werden, waarna het beste deel van de ochtend kwam; het uitdelen van een kleine snack in de vorm van dadels, rozijnen, noten, stukjes kokos, mandarijn etc, elke ochtend iets anders.

Hierna had je precies een kwartier om wat thee te drinken, je om te kleden oid, en om 8 uur begon de 2 uur durende yoga klas.

Het bleek dat we alle vier min of meer op hetzelfde niveau zaten, dus dat was erg handig. Het verraste me dat de yoga les zoveel leek op de lessen van Asokan, mijn leraar hier in Singapore. Echter Kalyani dreunde de oefeningen klakkeloos op, corrigeerde nauwelijks, liet je tussen elke oefening een paar minuten 'bijkomen', en was zo star in het volgen van haar schema, dat eigen inbreng direct afgestraft werd door haar. (bv als je een oefening liever IETSJE anders uitvoerde). Het duurde niet lang of ik ging deze inflexibiliteit gebruiken om haar te irriteren, want ik irriteerde me inmiddels al mateloos aan haar.

Na de yoga les was het tijd voor de 'brunch'; een streng vegetarische maaltijd, niet alleen zonder vlees of vis, maar ook zonder kaas en eieren (al realiseerde ik me dat vreemd genoeg pas na een week!). Het eten was prima.

In de eetruimte moest iedereen op een matje gaan zitten, waarna 3 Indiaanse jongens je bord net zo lang aanvulde tot je geen pap meer kon zeggen. Er was bijna altijd chapati, soms pappadums, en rijst, biriyani of noedels. Er waren minstens 3 groenten prutjes, vaak dhal, altijd iets met bonen en soms fruit toe. In de eetruimte mocht er niet gesproken worden, wel zongen de jongens voor een eten een vrolijk gebed.

Chika en Camillia krijgen hun bord volgeschept door de Indiase jongens.

Bij het eten kreeg je vaak een soort gegiste melk, dat was het enige wat ik altijd af sloeg. Verder was het eten prima.


Na de maaltijd had je een uurtje vrij. Ik probeerde elke dag of het internet werkte, maar alleen op de 1e en de laatste dag lukte dat. De telefoon deed het wel altijd en was spotgoedkoop, zelfs naar buitenlandse mobieltjes.

Na de brunch had ik eindelijk tijd om even met de meiden te praten. Zij waren al 4 tot 6 dagen in de ashram en hun bedoeling was dat ze nog tot donderdag zouden blijven. Ik merkte echter dat ze inmiddels vrij depressief over kwamen, en dat ze ernstige twijfels hadden of ze hun tijd vol zouden maken. Mijn geluk was dat ze alle drie heel lang op reis waren, dat voor hen 10 euro per dag best veel was (ze leefden in India voor 5 euro per dag) en dat ze vooruit betaald hadden, zodat ze het eigenlijk zonde van het geld vonden om eerder te vertrekken.

Ik kwam erachter dat 4 dagen voor mijn komst de Guru van de ashram met pensioen was gegaan, en toen de staf hoorde dat Kalyani -tijdelijk- de opvolging over zou nemen, hadden ze allemaal (15 mensen!) collectief ontslag genomen. Een groepje yoga-vakantie gangers vertrok ook met het laatste staflid en alleen deze 3 dames waren dus nog -min of meer gedwongen- over. Behalve Kalyani en de keukenjongens was er nog een Idiase man, Aloup, die ook yoga lessen gaf, van nog iets mindere kwaliteit als Kalyani. De meiden zagen het even helemaal niet meer zitten, en na mijn eerste 4 uur in de ashram had ik al goed idee waarom.

Ik wist ze gelukkig op te vrolijken en binnen de kortste keren hadden we met ons vieren de grootste lol. Ik was blij dat we de humor van de hele situatie konden in zien, want het was eigenlijk te bedroevend voor woorden. Chika vertrouwde me later toe dat ze de avond van mijn aankomst al bezig was geweest met het pakken van haar spullen, maar dat ze door alle pret die we zo snel hadden haar vertrek elke dag weer uit stelde.

Vanaf dit tijdstip begonnen we Kalyani 'de Kalahari' te noemen. Ze zag er uit als een vrouw van tegen de 60, maar bleek slechts 45 jaar te zijn. Ze woonde al 17 jaar in India, en had nog het meeste weg van een oude, verzuurde katholieke non.


Omstreeks het middaguur was het tijd voor Karma yoga. Dit hield in dat je klusjes moest doen voor de ashram, bv de wasgelegenheid schoonmaken of werken in de bibliotheek. Ik liet de meiden maar eerst kiezen en kwam tot mijn verbazing in de bibliotheek terecht, die enige hersortering behoefde. Nu werk ik al ruim een jaar met plezier in de bieb van de Hollandse club, en mijn handen gingen jeuken bij het zien van al die oude zooi die hier bewaard werd. Tijdschriften van 30 jaar oud, oude folders, half vergane boeken; ik ben dol op opruimen (weggooien). Echter; nog geen los floddertje mocht er weg. Er moest gesorteerd worden van de Kalahari, maar op WAT zei ze er niet bij. Chika, met wie ik in de bieb terecht kwam, had het idee om eerst maar eens de Tamil en Hindoe boeken uit te zoeken. Dat leek een goed idee en binnen de korste keren hadden we alle boeken met niet- Engelse tekst uit de schappen gehaald, en op een apart schap terug gezet. Toen de Kalahari na een uurtje binnen kwam, lieten we trots ons werk zien, maar ze zat alleen maar te zeuren dat nu de Tamil en Hindoe boeken door elkaar stonden en dat die ook nog gesorteerd moesten worden. pfff. Daar moest ze Aloup, haar hulpje, maar voor inzetten. Wij waren toe aan een douche, en maakten ons uit de voeten.

Het was inmiddels best snik heet geworden. De koude douche van die ochtend was ook al warm, en het enige dat eigenlijk hielp was nat in je blootje op je bed gaan liggen onder de fan.


Omdat ik thuis het eten in de ashram niet helemaal vertrouwde, had ik het een en ander uit Singapore mee genomen. Al snel zaten we elke middag in ons vrije uurtje in de ruimte voor de slaapzaal, waar nog iets van wind doorheen waaide, een snack tijd in te lassen van noten, gedroogde mango, zeewierchips en dropjes (die gelukkig niemand lustte!!).



middagsnack met Camillia en Susanne (Chika nam de foto), en rechts mijn hoekje in de slaapzaal.


Na de middagpauze was het tijd voor de dagelijkse lezing van de Kalahari. We kwamen een kwartier te laat, maar ze had die tijd gebruikt om het lesbord vol te kalken met Indiase kreten. Vervolgens ging ze hier anderhalf uur over door zemelen. Binnen een kwartier was ik de draad al kwijt, en wist ik bv al niet meer wat het eerste woord betekende. Iedereen deed z'n best elkaar niet aan te kijken, omdat we dan zeker in lachen zouden uitbarsten.

Als je iets vroeg, was ze van haar apropos dus ze probeerde vragen altijd te omzeilen. Als haar dat niet lukte gaf ze als antwoord dat ze daar later nog op terug zou komen. Het is een groot geluk geweest dat ze aan het eind van een les nooit heeft gevraagd waar de les over was gegaan, want ik geloof niet dat iemand daar antwoord op had kunnen geven. Meestal hield ik het een kwartier voor het einde niet meer uit en had ik elke dag weer de smoes dat ik naar de wc moest en kwam dan niet terug voor de yoga les van 4 uur begon.


De yoga les van 4 uur werd meestal gegeven door Aloup, een bijna exacte replica van de ochtend les. Ik denk dat de gemiddelde video band beter is. Ik ging steeds vaker mijn eigen, door Asokan aangeleerde, yoga uitvoeringen toepassen. Ook Aloup kon daar niet mee omgaan en wilde dat ik het op zijn manier deed. Dan zei dat ik dat wel wilde mits hij me kon uitleggen waarom zijn manier beter was, dan kwam daar natuurlijk geen antwoord op en zag ik de meiden dubbel vouwen van de lach.
De les duurde meestal tot 6 uur.


Om half 7 uur was het tijd voor de 2e en laatste maaltijd van de dag, die wederom in stilte gegeten werd. Soms schoven er vreemde, oude mannen aan die eruit zagen alsof ze van ashram naar ashram reisden voor een maaltijd.

Om half 8 was het tijd voor de 2e satsang van de dag, wederom meditatie, zingen, een lezing, het uitroken van de foto's en de 'beloning'.

Tegen 10 uur zat mijn eerste ashram dag erop, lag iedereen in bed en gingen de lichten uit.


Ondanks de Kalahari vond ik het wel bijzonder boeiend in de ashram. Het was een totaal ander leven dan wat ik ooit geleid had. Ik zou er niet aan moeten denken om hier maanden - laat staan 17 jaar - door te brengen, maar een week; dat was wel goed te doen.


De volgende dagen verliepen in eenzelfde ritme.
Alleen alles werd korter. We schoven te laat aan voor de eerste satsang, de Kalahari maakte uit wraak haar yoga lessen korter en de lezingen langer. Ze ging steeds sacherijniger kijken en wij hadden elke dag meer pret. Op een avond besloot Chika de hele satsang te verzuimen. Ik raakte met haar in gesprek, en voor we het door hadden kwamen de andere meiden er ook bij zitten en hoorden we het begin van de liedjes. Niemand had fut om naar satsang te gaan en het werd steeds luidruchtiger en meliger, tot opeens tegen 22 uur de Kalahari als een furie onze slaapzaal kwam binnen stormen en begon te schreeuwen dat we geen delen van het dagprogramma geacht werden te missen. Er was helemaal geen woord tegen in te brengen, en toen ze haar zegje gezegd had, stormde ze de zaal weer uit.

Nou had ik wel gehoord dat je tijdens de leraren training inderdaad geen programma deel mocht overslaan, maar dat dat niet op ging voor de yoga vakantie. Chika besloot onmiddelijk de satsang van de ochtend ook te schrappen.

Opeens viel de stroom uit, en via de draden voor het wasgoed wist ik mijn eigen bed te bereiken en gingen we allemaal maar braaf slapen.


Ik begon tegen de donderdag aan te hikken. De meiden waren helemaal klaar met de Kalahari, maar vonden het ook sneu om mij alleen achter te laten. Omdat ik zaterdag weg zou gaan, had het voor die 2 dagen weinig zin om de ashram uit te gaan. Ik hoopte maar dat ze nog een dagje wilden blijven.

En toen werd het woensdag. We zaten weer in stilte aan de brunch, toen opeens 2 jonge knullen met rugzakken de eetzaal binnen kwamen. Ze werden tegenover ons op een matje gezet en we zwaaiden even stiekum naar elkaar. De meiden leefden helemaal op. Toen onze borden leeg waren en we geen excuus meer hadden om langer te blijven zitten, stonden we op en buiten de eetzaal ontstonden de eerste weddenschappen. Wie denkt dat ze de headstand kunnen doen? Waar zouden ze vandaan komen? Hoe oud zouden ze zijn?

We vermaakten ons met de speculaties, en toen het Karma yoga tijd was, mocht ik voor het eerst eens badkamers soppen. De bibliotheek lag NAAST de jongens slaapzaal. Vandaar.


Al gauw kwamen de meiden steeds naar boven om informatie uit te wisselen. Het waren beginnende yoga studenten, dus geen headstand. Ze kwamen uit Frankrijk (punt voor mij!) maar ze durfden hun leeftijd niet te vragen. Ik zat die meiden te plagen dat ze vast niet ouder waren dan 22, 23.


Na de lezing kwamen we erachter dat eentje acteur/komiek was en de ander sociologie gestudeerd had. Ze waren vrienden van de middelbare school en waren 23. Ook zij konden geen touw aan de lezing vastknopen, en daarna was het al tijd voor de yoga les.

Na het eten besloten de meiden onafhankelijk van elkaar de volgende dag te vertrekken. Zij hadden er echt genoeg van en er was nu gezelschap voor mij. Al vond ik het een magere ruil, want inmiddels waren we erg aan elkaar gehecht geraakt. Maar kon ik hun beslissing wel begrijpen.

We besloten onze laatste avond niet door de satsang te laten verpesten. De Kalahari was ook helemaal opgeleefd en we besloten dat zij de mannen voor zichzelf mocht hebben die avond.
Ze kwam niet eens verhaal halen.

De volgende ochtend was het Vishnu. Op deze dag wordt iedereen gewekt, maar moet zijn ogen dicht houden. Vervolgens word je geleid naar een bijzonder mooi plekje, waar je pas je ogen mag openen opdat de dag met een mooi beeld kan beginnen.

Om 6 uur kwam de Kalahari ons wekken, wij hielden braaf onze ogen dicht en schuifelden achter elkaar, elkaar goed vast houdend, naar buiten. We liepen een stukje op het terrein van de ashram, en hoorden dat Aloup de Franse jongens op sleeptouw had.

We kwamen ergens aan waar we moesten wachten, en mochten om beurten naar binnen. Toen we eindelijk onze ogen open mochten doen, zaten we voor een altaartje vol bloemen, fruit, beeldjes en versieringen.
Hierna gingen we bij de vuurplaats zitten van het huis waar we naar toe gelopen waren. Hier zat een jongen die een opleiding had gehad om de ceremonien van dat feest uit te voeren.
Er was een goed vuurtje, van kokoknoot schillen, en een half uur lang vouwde hij grassprietjes, goot olie over dingetjes, gooide bloemen in het vuur, maakte vreemde gebaren, etc etc.
De Kalahari begon haar HARA RAMA liedjes te zingen, en we vonden het niet eens erg, omdat er zoveel te zien was.

Na deze ceremonie was het de hoogste tijd voor onze yoga les.

Na de brunch namen we afscheid van de meiden. Ik vond het afschuwelijk, maar inmiddels waren de jongens ook 'ingeslingerd' en hoewel op een iets ander niveau, werd het met hun ook leuk.


Bryce, Henri, ik, Aloup en de Kalahari. 2 keukenjongens staan op de achtergrond.

Donderdagavond werd ik geconfronteerd met een lege slaapzaal, maar dat had ook zijn charme en heb tot diep in de nacht gelezen.

Vrijdag ochtend werd ik al heel vroeg wakker. Ik had opeens een geweldig idee. Vrijdag is de vrije dag in de ashram. Het programma word wel onderwezen, maar het was deze dag niet verplicht en je mocht zelfs de ashram voor een paar uur verlaten. Ik had al met de jongens afgesproken dat we een middagje naar Madurai zouden gaan om de grootste en mooiste Hindoe tempel van zuid India te gaan bekijken. Opeens besefte ik dat het eigenlijk geen zin had terug naar de ashram te gaan aan het eind van de dag. Waarvoor?? Voor die flut yoga les? En zeker niet voor die satsang! Ik besloot te gaan pakken, en na de brunch met de jongens naar Madurai te gaan en niet meer terug te keren! Ik werd helemaal blij en opgewonden en ik snapte opeens de energie van de meiden gister. WEG!

Blij ging ik naar de Satsang, waar ik de jongens mijn besluit toefluisterde.

Na de satsang begon de yogales, en er wachtte mij een grote verrassing. De Kalahari ontfermde zich over de beginners klas van de jongens, en een vreemde man van een jaar of 60 kwam mij les geven. Hij zei dat hij de nieuwe, vaste opvolger van de ashram was. We hadden inmiddels ook wel begrepen dat de Kalahari met de Swami van de ashram in Kerala getrouwd was (grote schande) en dat zij met grote tegenzin, tijdelijk hier zat.

Ik kreeg een ontzettend goede les, en ik bedankte hem na de les uitvoerig. Hij wees op de foto's van de grote Swami's, en zei dat ik hen moest bedanken, niet hem. Ik vertelde hem dat dit de eerste goede yogales was in een week, en waarom de grote Swami's dan niets hadden gedaan voor zijn collega's. Hij schudde zijn wijze hoofd, liet zijn hand zien en zei dat niet elke hand hetzelfde was. jaja. mmmm.

Ik vroeg hem of hij die middag de yoga les ook zou doen, omdat ik eigenlijk op het punt stond een dag eerder te vertrekken. Hij zei dat hij net aangekomen was en dat nog niet wist.

Vol twijfel liep ik naar de brunch. Ik had eigenlijk weinig te zoeken in Madurai, een miljoenen stad met alleen die bijzondere tempel. De jongens waren er nog niet en ik at piekerend mijn galgenmaal. Alles had ik al ingepakt, bed was al afgehaald, wat te doen? Opeens herinnerde ik me Susan, die ook eens op een reis in twijfel zat. Zij heeft toen het lot laten beslissen. Er lag nog 1 rijstkorrel op mijn bord, die nam ik in mijn hand en wachtte tot de jongens zouden komen. Als zij de hand met de rijstkorrel zouden kiezen zou ik blijven.

Nog geen minuut later schoof Henri aan. Zonder uitleg liet ik mijn dichte vuisten zien en vroeg hem te kiezen. Hij koos de rijstkorrel en ik liet hem de inhoud van mijn hand zien. Hij was heel verbaasd, maar erg verheugd toen ik uitlegde dat ik weer mee terug zou keren 's middags.

Toen de jongens EINDELIJK aan kwamen sloffen - zit weinig schot in die twee - hadden ze geen water en fototoestel bij zich - dus weer terug (en die tempel ging om half 1 dicht).

We namen de bus naar de stad - in dit gedeelte is geen riksja of taxi te bekennen. We stapten in, en namen plaats op de achterbank. Binnen de kortste keren zat iedereen omgedraaid ons aan te staren. Ze zijn toch niet veel toeristen gewend hier en ik vroeg me af wanneer de eerste een gesprek zou durven aan knopen. Dat gebeurde binnen 5 minuten. Ik bevestigde de vraag dat de jongens inderdaad mijn zonen waren (uitleggen hoe of wat is TE ingewikkeld, zo goed spreken ze hier geen Engels) en de 'zonen' hadden de grootste lol.

Bij Sri Meenakshi, de tempel, aangekomen bleek de broek van Bryce IETS te kort; hing net iets op de knie, dus hij mocht er niet in. Hij was te eigenwijs om even een lapje stof om te slaan, en hij wilde ook graag even internetten, dus Henri en ik naar binnen en hij naar een internet cafe.



De tempel beslaat een oppervlakte van 6 hectare en in het centrum ligt een waterplaats (linker foto). Er waren 4 van die taps toelopende, 50 meter hoge torens (op de achtergrond op linker foto, uitvergroot rechts) vol goden, godinnen, demonen en helden.

In de tempel is een groot gedeelte afgesloten voor niet-Hindoes, maar er bleef nog meer dan genoeg te zien en toen de tempel om half 1 sloot hadden we toch een aardig beeld.

Terwijl we wachtten op Bryce deelde ik mijn water met Henri, die zijn fles in de bus had laten liggen. (zucht)

Toen Bryce er was (gefrustreerd want de meeste computers hier deden het ook niet of waren heel erg traag) liepen we nog even over de markt, waar de heren hun kleding nog wat aanvulden. Wat kopen mannen toch makkelijk kleding. Hup. Eerste winkel in. Ja, die is wel goed; is die ook nog in een andere kleur? Nee? Nou, dan deze maar.

Ideaal.

Daarna gingen we nog op zoek naar sigaretten, paneer (zachte kaas) en kip voor de keukenjongens. Dit zijn zaken die we de ashram in moesten smokkelen want ook keukenjongens moesten zich houden aan het voorgeschreven dieet.

Toen als een speer terug, want ik wilde de 4 uur yoga les niet missen; ik had goede hoop dat die nieuwe guru de les zou geven.

Omdat ik graag wilde dat de jongens ook zijn les zouden ervaren, had ik al afgesproken dat ik met hen de beginnersles zou doen, hopelijk met de guru.

We lagen nog niet op de matjes op Aloup kwam aanlopen. Nee he!!

Ik ben de les ermaar bij gebleven, omdat ik nieuwsgierig was hoe hij de jongens les zou geven. Ze hadden al aangegeven dat ze graag wat minder lange 'pauzes' wilden en wat meer wilden zweten. Nu was mijn les met Aloup al nooit heel veel soeps geweest, maar met dit verzoek in een beginnersles wist hij helemaal geen raad. Hij draaide opnieuw gewoon zijn programma, en aan het eind van de les bedacht ik me dat dit niveau nog geschikt zou zijn geweest voor hoog-bejaarden. Wat een sukkel.

We gingen maar eten, en na het eten ging ik mijn bed op maken. Toen ik terug kwam, om de jongens op te halen voor mijn allerlaatste satsang, bleek dat Bryce op zijn slaapzaal een sigaretje had gerookt. De Kalahari was net langs gekomen, had de rook geroken, en was naar binnen gestormd en hem gedreigd uit de ashram te gooien als dit weer voor zou komen. Ze was weer te keer gegaan als tegen een kleine stoute jongen, en Bryce was zo beledigd dat hij haar nu buiten op stond te wachten. Hij had besloten de volgende dag ook te vertrekken. Hij zei dat ze alle recht van spreken had om hem erop te wijzen dat hij niet had mogen roken, maar dat de wijze waarop ze dit gedaan had voor hem de deur had dicht gedaan. Het verbaasde mij dat ze zo tegen de jongens te keer was gegaan; de jongens waren al 2 dagen haar lievelingetjes en konden in haar ogen geen vlieg kwaad doen.

Eindelijk kwam ze opdraven voor de Satsang, en Bryce zei nog vrij beleefd tegen haar dat hij niet echt gediend was van de manier waarop ze hem had toegesproken. Hij gaf toe dat die sigaret natuurlijk niet had gekund, maar dat ze dat ook op een andere manier had kunnen zeggen. Ook zei hij dat hij nogal teleurgesteld was in de organisatie van de ashram.

Hierop vroeg ze mij of ik dat ook zo vond. Opeens barstten alle sluizen open die ik de hele week nog een beetje dicht had kunnen houden. Ik vertelde haar dat ik niets op de organisatie had aan te merken, maar dat ik haar persoonlijk verantwoordelijk hield voor alle waardeloze yoga lessen en de inhoudsloze lezingen die ik de hele week hier had ervaren, en dat ik die ochtend pas mijn eerste fatsoenlijke yoga les had gekregen hier in de ashram.

Ze was heel even stil, en vroeg toen voor alle duidelijkheid of ik haar persoonlijk daar verantwoordelijk voor hield. Juist, dat had ze goed begrepen!

Toen vroeg ze waarom ik dat niet eerder gezegd had. Ik antwoordde haar dat we genoeg signalen hadden gegeven, maar dat ze gewoon door was gegaan met haar eigen dingen. Daarna draaide ze zich ziedend om en stormde naar haar meditatie les.

We besloten acuut dat we maar niet naar de satsang zouden gaan en van weersomstuit besloten de jongens nog maar eens een sigaret op te steken in hun slaapzaal en ik besloot ze in dat voor mij verboden gebied te vergezellen. Vlak voor de satsan zou aflopen sloop ik maar terug naar mijn slaapzaal om niet nog meer olie op het vuur te gooien.

Omdat de jongens met mijn taxi de volgende ochtend mee wilden liften naar de stad, vroegen ze na de satsang nog aan de Kalahari of ze de kluis wilde openen voor hun paspoorten. Maar de Kalahari liep weg zonder te antwoorden. Dus toen ik om 6 uur de volgende ochtend klaar stond te wachten op de taxi die ik om kwart over 6 had besteld, stonden de jongens de Kalahari weer op te wachten, die elke ochtend om 6 uur de satsang leidde. Om 6.10 uur was ze nog niet verschenen en toen hebben de jongens haar huisje opgezocht en haar met veel kabaal uit bed getrommeld, wat nog enige voeten in de aarde had.

Wat een afscheid!!

En toch...

Ik ben er van overtuigd dat het nu olv de nieuwe guru allemaal weer goed gaat komen met de ashram in Madurai. Ik heb gewoon vette pech gehad. Alhoewel... als ik alles van te voren had geweten en de keus had gehad tot een week eerder of later geloof ik niet dat ik had willen ruilen!