Gesprek met neurochirurg. 25 juli 2019

Om 10.15 uur werden Peter en ik verwacht op het spreekuur van neurochirurg dr. M. Ik had inmiddels al her en der mijn voelsprieten uitgestoken en hoorde alleen maar goede dingen over deze arts, ondanks zijn jonge leeftijd.

Hij vertelde dat hij sinds hij neurochirurg was, in 2014, ongeveer 2 keer per week een meningeoom verwijdert.

Hij was eerlijk over mogelijke risico's. Ik heb 5% kans op blijvende epilepsie na de operatie (normaal is dit 1 a 2% maar omdat ik al 2 aanvallen gehad had, was dit risico iets verhoogd).

Ook heb ik 5% kans op blijvende verlammingen aan rechter been en/of arm, omdat er een cruciaal bloedvat vlak langs de tumor loopt.

Dat is toch 1 op de 20 patiënten; klinkt veel erger dan die 5%...

Daarnaast heb ik kans op de gebruikelijke operatie risico's zoals wondinfecties.

Hij dacht dat deze tumor er al 15 jaar moet zitten. Maar dit is een inschatting natuurlijk omdat we niet weten hoe snel mijn tumor groeit.

Ik mag zelf bepalen OF ik geopereerd wil worden, en WANNEER. Het zou binnen 2 a 3 weken al kunnen, maar ik loop weinig meer risico als ik er nog een jaartje mee blijf door wandelen. 

Ik krijg een snee midden over mijn schedel, ongeveer 15 cm lang, grofweg van oor tot oor. Als ik onder narcose ben wordt een hele smalle strook haar weggeschoren. Met mijn krullen en mijn lengte denk ik dat het niet eens erg op gaat vallen.
De huid wordt weggeklapt en er wordt een rond luik met een doorsnede van ongeveer 5 cm uit mijn schedel gezaagd, die als de tumor er uit gezogen en getrild is, weer terug wordt geplaatst.

Hij nam zoveel tijd om al onze vragen te beantwoorden, dat we hierdoor onze afspraak bij het anesthesie team mis liepen. Maar we mochten 's middags terug komen dus dat dan maar gedaan maar weinig informatiefs meer gehoord.

In elk geval heb ik geen keus in de soort narcose; ik ga volledig onder zeil voor de ruim 3 uur die dr. M. inschat nodig te hebben.

We spraken af dat ik maandag zou bellen of en zo ja wanneer ik geopereerd wil worden.

Ik zie wel als een berg op tegen de operatie, maar ik denk dat ik blij mag zijn dat ik een keus heb. (Dat hij dus op een operabele plek zit). Ook is het natuurlijk een zegen dat het niet kwaadaardig lijkt - na de operatie wordt het weefsel onderzocht en weet je dat pas 100% zeker. Ik probeer mijn zegeningen maar te tellen. Ik merk dat ik niet opstandig ben, en niet iets heb van 'waarom ik'. Nu nog wat blind vertrouwen en overgave.