1 week in een ashram.

Tijdens de 2e week van het verblijf van ons bezoek, wilde Peter graag met zijn familie naar Yogyakarta. Daar was ik jaren geleden al eens geweest, dus zag ik eindelijk eens kans om naar een ashram in India te gaan. Een ashram is Sanskrit woord voor 'een plek vrij van zorgen van het dagelijks leven'.

Omdat ik van de soorten yoga die ik in mijn yoga studio volg, Sivananda yoga erg leuk vind, had ik besloten een Sivananda ashram te zoeken. Er zijn 3 grote Sivananda ashrams in India (en nog een groot aantal in Europa, Amerika en Zuid Amerika); in de Himalaya's, in Kerala en in Madurai. Kerala was mijn laatste keus omdat ik al eens in Kerala geweest ben, de Himalaya was mijn eerste keus, maar die zat vol wegens een internationale conferentie, dus bleef Madurai over.


Madurai ligt ongeveer in het zuid-oosten, en rond april-mei is het daar het warmst (een droge hitte tot ongeveer 35 graden). Maar omdat ik het tijdstip niet kon kiezen, en het hier ook warm is, besloot ik me aan te melden in de ashram 20 km buiten Madurai.


Ik had van een meisje dat op onze yoga studio les geeft, wel eens iets gehoord over ashrams, maar ik wist er verder eigenlijk helemaal niets van af. In een ashram kun je een opleiding volgen tot yoga docente, die een maand duurt, of je kan er 3 tot 14 dagen op 'yoga vakantie'. Hier had ik me dus een week voor aangemeld.
Voor 10 euro per dag kun je dan het dagprogramma volgen, krijg je 2 vegetarische maaltijden en slaap je op een slaapzaal - ik heb niet durven vragen of voor dat geld het matras dikker zou zijn dan mijn yogamatje...


Vrij onbevangen ging ik zaterdagochtend, 10 april, op weg naar het vliegveld. Ik had nog een tussenstop in Chennai en pas laat op de avond kwam ik in Madurai aan, waar ik met een taxi naar de ashram reed.

Ik kwam in het stikkedonker aan, en werd ontvangen door een Britse vrouw, Kalyani, die me inschreef, me de ashramregels voor las die ik ook moest ondertekenen, en me naar de slaapzaal bracht. De regels zijn oa dat je het programma volgt, dat je op het terrein van de ashram niet rookt of drugs gebruikt, je houdt aan het vegetarische dieet, geen alcohol en caffeine gebruikt, geen sex hebt, en je schouders en je knieen bedekt houdt. Die schouders waren nog de moeilijkste regel voor mij, want ik had alleen een slaap t shirt bij me met mouwtjes.
Hierna bracht Kalyani mij naar de stikdonkere slaapzaal, waar nog 3 andere vrouwen al onder hun muskietennetten lagen te slapen. Ik had gelukkig een zaklamp bij me, en pakte snel het een en ander uit, sprong onder een douche, poetste mijn tanden, vond een knopje van de fan die boven mijn bed hing, en besloot dat ik dat slaap t shirt makkelijk voor de yogalessen kon bewaren, want het was bloed heet.


Om half 6 werden we gewekt door een bel. Ik sprong mijn bed uit, en omdat het een beetje licht begon te worden kon ik eindelijk zien waar ik terecht was gekomen. In de slaapzaal stonden wel 40 houten bedden, waarvan er dus slechts 4 bezet. De wasgelegenheid was groot en verrassend schoon. Naast me lag iemand onbeweeglijk te liggen, ze leek het meest op een Tibetaanse monnik. Later zou dit mijn leukste vriendin worden, het was een 42 jaar oude Japanse vrouw, Chika, die zich kaal schoor omdat ze zo de mannen makkelijker van zich af kon houden (die hetzelfde dachten als ik). Ze legde me uit dat Japanse vrouwen veel minder duidelijk 'NEE' kunnen zeggen dan westerlingen, en daardoor vaker het mikpunt waren.

In de wasgelegenheid maakte ik kennis met Susanne, een 26 jarige vrouw uit Slowakije. Zij was een ochtend mens, net als ik, en zij begon gelijk een beetje te kletsen.
De andere kamergenoot was een 29 jarige vrouw uit Colombia, Camillia.
Susanne vertelde me dat we geacht werden om 6 uur in de lesruimte te verschijnen voor de 'satsang'. Ik had geen idee wat het was, maar ik kleedde me aan en liep naar buiten.

Ook hier viel het me op hoe schoon en netjes alles er uit zag; er stonden 2 grote gebouwen haaks op elkaar; op de linker foto zie je het les lokaal (op de 1e etage) eronder nog een kleine slaapzaal, op de rechter foto ligt boven de dames slaapzaal en eronder een kleinere heren slaapzaal en wat kamers die de receptie, een winkeltje, een bibliotheek en een kantoor bevatten;

De tuin om het complex was erg droog maar keurig onderhouden. Op het terrein stond ook nog een eetruimte, een thee ruimte en wat huisjes van het personeel.

Ik liep naar het gebouw op de linker foto en vond de trap naar boven. Er was een enorme ruimte, gescheiden dmv een paar pilaren;

De linkerkant van het leslokaal werd gebruikt voor de satsang (achterin kun je nog net foto's van de oprichters van de ashram zien hangen en er is een altaartje), de rechterkant werd vooral gebruikt voor de yoga lessen.

Elke dag om 6 uur word je geacht op matten voor het altaar te gaan zitten. Eerst wordt er dan een half uur gemediteerd. Veel te lang voor mij, en ik begon te begrijpen waarom Chika en Camillia geen haast hadden om op te staan. Eindelijk was het half uur voorbij, en begon het volgende onderdeel; het zingen van onbegrijpelijke Indiase liedjes. Het was de bedoeling dat je jezelf begeleidde met een sambabal, een tamboerijn en dergelijke instrumenten. De inhoud van de liedjes had een hoog HARA HARA RAMA RAMA HARA KRISHNA KRISHNA HARA gehalte en ik begon me af te vragen waar ik terecht was gekomen. Sommige liedjes hadden maar 15 regels, maar door ze constant te herhalen kon je ze zo een kwartier laten duren. Chika klaagde altijd dat ze niet wist hoe vaak ze een regel nu herhaalden, en ik zei dan; 'ga uit van 100 keer, als het minder is, is dat mooi meegenomen'.

Het zingen duurde minstens een half uur, waarna Kalyani een van 300 boeken ter hand nam die Sivananda geschreven had. Deze man is dus de oprichter van Sivananda yoga, en leefde van 1887 tot 1963. Hij zal best iets zinnigs geschreven hebben, maar omdat Kalyani na elke regel een eigen verklaring meende te moeten toevoegen, werd het onbegrijpelijk verhaal. Dit wist ze ook snel een half uur te rekken, waarna er een met een rokende vlam alle foto's bewierookt werden, waarna het beste deel van de ochtend kwam; het uitdelen van een kleine snack in de vorm van dadels, rozijnen, noten, stukjes kokos, mandarijn etc, elke ochtend iets anders.

Hierna had je precies een kwartier om wat thee te drinken, je om te kleden oid, en om 8 uur begon de 2 uur durende yoga klas.

Het bleek dat we alle vier min of meer op hetzelfde niveau zaten, dus dat was erg handig. Het verraste me dat de yoga les zoveel leek op de lessen van Asokan, mijn leraar hier in Singapore. Echter Kalyani dreunde de oefeningen klakkeloos op, corrigeerde nauwelijks, liet je tussen elke oefening een paar minuten 'bijkomen', en was zo star in het volgen van haar schema, dat eigen inbreng direct afgestraft werd door haar. (bv als je een oefening liever IETSJE anders uitvoerde). Het duurde niet lang of ik ging deze inflexibiliteit gebruiken om haar te irriteren, want ik irriteerde me inmiddels al mateloos aan haar.

Na de yoga les was het tijd voor de 'brunch'; een streng vegetarische maaltijd, niet alleen zonder vlees of vis, maar ook zonder kaas en eieren (al realiseerde ik me dat vreemd genoeg pas na een week!). Het eten was prima.

In de eetruimte moest iedereen op een matje gaan zitten, waarna 3 Indiaanse jongens je bord net zo lang aanvulde tot je geen pap meer kon zeggen. Er was bijna altijd chapati, soms pappadums, en rijst, biriyani of noedels. Er waren minstens 3 groenten prutjes, vaak dhal, altijd iets met bonen en soms fruit toe. In de eetruimte mocht er niet gesproken worden, wel zongen de jongens voor een eten een vrolijk gebed.

Chika en Camillia krijgen hun bord volgeschept door de Indiase jongens.

Bij het eten kreeg je vaak een soort gegiste melk, dat was het enige wat ik altijd af sloeg. Verder was het eten prima.


Na de maaltijd had je een uurtje vrij. Ik probeerde elke dag of het internet werkte, maar alleen op de 1e en de laatste dag lukte dat. De telefoon deed het wel altijd en was spotgoedkoop, zelfs naar buitenlandse mobieltjes.

Na de brunch had ik eindelijk tijd om even met de meiden te praten. Zij waren al 4 tot 6 dagen in de ashram en hun bedoeling was dat ze nog tot donderdag zouden blijven. Ik merkte echter dat ze inmiddels vrij depressief over kwamen, en dat ze ernstige twijfels hadden of ze hun tijd vol zouden maken. Mijn geluk was dat ze alle drie heel lang op reis waren, dat voor hen 10 euro per dag best veel was (ze leefden in India voor 5 euro per dag) en dat ze vooruit betaald hadden, zodat ze het eigenlijk zonde van het geld vonden om eerder te vertrekken.

Ik kwam erachter dat 4 dagen voor mijn komst de Guru van de ashram met pensioen was gegaan, en toen de staf hoorde dat Kalyani -tijdelijk- de opvolging over zou nemen, hadden ze allemaal (15 mensen!) collectief ontslag genomen. Een groepje yoga-vakantie gangers vertrok ook met het laatste staflid en alleen deze 3 dames waren dus nog -min of meer gedwongen- over. Behalve Kalyani en de keukenjongens was er nog een Idiase man, Aloup, die ook yoga lessen gaf, van nog iets mindere kwaliteit als Kalyani. De meiden zagen het even helemaal niet meer zitten, en na mijn eerste 4 uur in de ashram had ik al goed idee waarom.

Ik wist ze gelukkig op te vrolijken en binnen de kortste keren hadden we met ons vieren de grootste lol. Ik was blij dat we de humor van de hele situatie konden in zien, want het was eigenlijk te bedroevend voor woorden. Chika vertrouwde me later toe dat ze de avond van mijn aankomst al bezig was geweest met het pakken van haar spullen, maar dat ze door alle pret die we zo snel hadden haar vertrek elke dag weer uit stelde.

Vanaf dit tijdstip begonnen we Kalyani 'de Kalahari' te noemen. Ze zag er uit als een vrouw van tegen de 60, maar bleek slechts 45 jaar te zijn. Ze woonde al 17 jaar in India, en had nog het meeste weg van een oude, verzuurde katholieke non.


Omstreeks het middaguur was het tijd voor Karma yoga. Dit hield in dat je klusjes moest doen voor de ashram, bv de wasgelegenheid schoonmaken of werken in de bibliotheek. Ik liet de meiden maar eerst kiezen en kwam tot mijn verbazing in de bibliotheek terecht, die enige hersortering behoefde. Nu werk ik al ruim een jaar met plezier in de bieb van de Hollandse club, en mijn handen gingen jeuken bij het zien van al die oude zooi die hier bewaard werd. Tijdschriften van 30 jaar oud, oude folders, half vergane boeken; ik ben dol op opruimen (weggooien). Echter; nog geen los floddertje mocht er weg. Er moest gesorteerd worden van de Kalahari, maar op WAT zei ze er niet bij. Chika, met wie ik in de bieb terecht kwam, had het idee om eerst maar eens de Tamil en Hindoe boeken uit te zoeken. Dat leek een goed idee en binnen de korste keren hadden we alle boeken met niet- Engelse tekst uit de schappen gehaald, en op een apart schap terug gezet. Toen de Kalahari na een uurtje binnen kwam, lieten we trots ons werk zien, maar ze zat alleen maar te zeuren dat nu de Tamil en Hindoe boeken door elkaar stonden en dat die ook nog gesorteerd moesten worden. pfff. Daar moest ze Aloup, haar hulpje, maar voor inzetten. Wij waren toe aan een douche, en maakten ons uit de voeten.

Het was inmiddels best snik heet geworden. De koude douche van die ochtend was ook al warm, en het enige dat eigenlijk hielp was nat in je blootje op je bed gaan liggen onder de fan.


Omdat ik thuis het eten in de ashram niet helemaal vertrouwde, had ik het een en ander uit Singapore mee genomen. Al snel zaten we elke middag in ons vrije uurtje in de ruimte voor de slaapzaal, waar nog iets van wind doorheen waaide, een snack tijd in te lassen van noten, gedroogde mango, zeewierchips en dropjes (die gelukkig niemand lustte!!).



middagsnack met Camillia en Susanne (Chika nam de foto), en rechts mijn hoekje in de slaapzaal.


Na de middagpauze was het tijd voor de dagelijkse lezing van de Kalahari. We kwamen een kwartier te laat, maar ze had die tijd gebruikt om het lesbord vol te kalken met Indiase kreten. Vervolgens ging ze hier anderhalf uur over door zemelen. Binnen een kwartier was ik de draad al kwijt, en wist ik bv al niet meer wat het eerste woord betekende. Iedereen deed z'n best elkaar niet aan te kijken, omdat we dan zeker in lachen zouden uitbarsten.

Als je iets vroeg, was ze van haar apropos dus ze probeerde vragen altijd te omzeilen. Als haar dat niet lukte gaf ze als antwoord dat ze daar later nog op terug zou komen. Het is een groot geluk geweest dat ze aan het eind van een les nooit heeft gevraagd waar de les over was gegaan, want ik geloof niet dat iemand daar antwoord op had kunnen geven. Meestal hield ik het een kwartier voor het einde niet meer uit en had ik elke dag weer de smoes dat ik naar de wc moest en kwam dan niet terug voor de yoga les van 4 uur begon.


De yoga les van 4 uur werd meestal gegeven door Aloup, een bijna exacte replica van de ochtend les. Ik denk dat de gemiddelde video band beter is. Ik ging steeds vaker mijn eigen, door Asokan aangeleerde, yoga uitvoeringen toepassen. Ook Aloup kon daar niet mee omgaan en wilde dat ik het op zijn manier deed. Dan zei dat ik dat wel wilde mits hij me kon uitleggen waarom zijn manier beter was, dan kwam daar natuurlijk geen antwoord op en zag ik de meiden dubbel vouwen van de lach.
De les duurde meestal tot 6 uur.


Om half 7 uur was het tijd voor de 2e en laatste maaltijd van de dag, die wederom in stilte gegeten werd. Soms schoven er vreemde, oude mannen aan die eruit zagen alsof ze van ashram naar ashram reisden voor een maaltijd.

Om half 8 was het tijd voor de 2e satsang van de dag, wederom meditatie, zingen, een lezing, het uitroken van de foto's en de 'beloning'.

Tegen 10 uur zat mijn eerste ashram dag erop, lag iedereen in bed en gingen de lichten uit.


Ondanks de Kalahari vond ik het wel bijzonder boeiend in de ashram. Het was een totaal ander leven dan wat ik ooit geleid had. Ik zou er niet aan moeten denken om hier maanden - laat staan 17 jaar - door te brengen, maar een week; dat was wel goed te doen.


De volgende dagen verliepen in eenzelfde ritme.
Alleen alles werd korter. We schoven te laat aan voor de eerste satsang, de Kalahari maakte uit wraak haar yoga lessen korter en de lezingen langer. Ze ging steeds sacherijniger kijken en wij hadden elke dag meer pret. Op een avond besloot Chika de hele satsang te verzuimen. Ik raakte met haar in gesprek, en voor we het door hadden kwamen de andere meiden er ook bij zitten en hoorden we het begin van de liedjes. Niemand had fut om naar satsang te gaan en het werd steeds luidruchtiger en meliger, tot opeens tegen 22 uur de Kalahari als een furie onze slaapzaal kwam binnen stormen en begon te schreeuwen dat we geen delen van het dagprogramma geacht werden te missen. Er was helemaal geen woord tegen in te brengen, en toen ze haar zegje gezegd had, stormde ze de zaal weer uit.

Nou had ik wel gehoord dat je tijdens de leraren training inderdaad geen programma deel mocht overslaan, maar dat dat niet op ging voor de yoga vakantie. Chika besloot onmiddelijk de satsang van de ochtend ook te schrappen.

Opeens viel de stroom uit, en via de draden voor het wasgoed wist ik mijn eigen bed te bereiken en gingen we allemaal maar braaf slapen.


Ik begon tegen de donderdag aan te hikken. De meiden waren helemaal klaar met de Kalahari, maar vonden het ook sneu om mij alleen achter te laten. Omdat ik zaterdag weg zou gaan, had het voor die 2 dagen weinig zin om de ashram uit te gaan. Ik hoopte maar dat ze nog een dagje wilden blijven.

En toen werd het woensdag. We zaten weer in stilte aan de brunch, toen opeens 2 jonge knullen met rugzakken de eetzaal binnen kwamen. Ze werden tegenover ons op een matje gezet en we zwaaiden even stiekum naar elkaar. De meiden leefden helemaal op. Toen onze borden leeg waren en we geen excuus meer hadden om langer te blijven zitten, stonden we op en buiten de eetzaal ontstonden de eerste weddenschappen. Wie denkt dat ze de headstand kunnen doen? Waar zouden ze vandaan komen? Hoe oud zouden ze zijn?

We vermaakten ons met de speculaties, en toen het Karma yoga tijd was, mocht ik voor het eerst eens badkamers soppen. De bibliotheek lag NAAST de jongens slaapzaal. Vandaar.


Al gauw kwamen de meiden steeds naar boven om informatie uit te wisselen. Het waren beginnende yoga studenten, dus geen headstand. Ze kwamen uit Frankrijk (punt voor mij!) maar ze durfden hun leeftijd niet te vragen. Ik zat die meiden te plagen dat ze vast niet ouder waren dan 22, 23.


Na de lezing kwamen we erachter dat eentje acteur/komiek was en de ander sociologie gestudeerd had. Ze waren vrienden van de middelbare school en waren 23. Ook zij konden geen touw aan de lezing vastknopen, en daarna was het al tijd voor de yoga les.

Na het eten besloten de meiden onafhankelijk van elkaar de volgende dag te vertrekken. Zij hadden er echt genoeg van en er was nu gezelschap voor mij. Al vond ik het een magere ruil, want inmiddels waren we erg aan elkaar gehecht geraakt. Maar kon ik hun beslissing wel begrijpen.

We besloten onze laatste avond niet door de satsang te laten verpesten. De Kalahari was ook helemaal opgeleefd en we besloten dat zij de mannen voor zichzelf mocht hebben die avond.
Ze kwam niet eens verhaal halen.

De volgende ochtend was het Vishnu. Op deze dag wordt iedereen gewekt, maar moet zijn ogen dicht houden. Vervolgens word je geleid naar een bijzonder mooi plekje, waar je pas je ogen mag openen opdat de dag met een mooi beeld kan beginnen.

Om 6 uur kwam de Kalahari ons wekken, wij hielden braaf onze ogen dicht en schuifelden achter elkaar, elkaar goed vast houdend, naar buiten. We liepen een stukje op het terrein van de ashram, en hoorden dat Aloup de Franse jongens op sleeptouw had.

We kwamen ergens aan waar we moesten wachten, en mochten om beurten naar binnen. Toen we eindelijk onze ogen open mochten doen, zaten we voor een altaartje vol bloemen, fruit, beeldjes en versieringen.
Hierna gingen we bij de vuurplaats zitten van het huis waar we naar toe gelopen waren. Hier zat een jongen die een opleiding had gehad om de ceremonien van dat feest uit te voeren.
Er was een goed vuurtje, van kokoknoot schillen, en een half uur lang vouwde hij grassprietjes, goot olie over dingetjes, gooide bloemen in het vuur, maakte vreemde gebaren, etc etc.
De Kalahari begon haar HARA RAMA liedjes te zingen, en we vonden het niet eens erg, omdat er zoveel te zien was.

Na deze ceremonie was het de hoogste tijd voor onze yoga les.

Na de brunch namen we afscheid van de meiden. Ik vond het afschuwelijk, maar inmiddels waren de jongens ook 'ingeslingerd' en hoewel op een iets ander niveau, werd het met hun ook leuk.


Bryce, Henri, ik, Aloup en de Kalahari. 2 keukenjongens staan op de achtergrond.

Donderdagavond werd ik geconfronteerd met een lege slaapzaal, maar dat had ook zijn charme en heb tot diep in de nacht gelezen.

Vrijdag ochtend werd ik al heel vroeg wakker. Ik had opeens een geweldig idee. Vrijdag is de vrije dag in de ashram. Het programma word wel onderwezen, maar het was deze dag niet verplicht en je mocht zelfs de ashram voor een paar uur verlaten. Ik had al met de jongens afgesproken dat we een middagje naar Madurai zouden gaan om de grootste en mooiste Hindoe tempel van zuid India te gaan bekijken. Opeens besefte ik dat het eigenlijk geen zin had terug naar de ashram te gaan aan het eind van de dag. Waarvoor?? Voor die flut yoga les? En zeker niet voor die satsang! Ik besloot te gaan pakken, en na de brunch met de jongens naar Madurai te gaan en niet meer terug te keren! Ik werd helemaal blij en opgewonden en ik snapte opeens de energie van de meiden gister. WEG!

Blij ging ik naar de Satsang, waar ik de jongens mijn besluit toefluisterde.

Na de satsang begon de yogales, en er wachtte mij een grote verrassing. De Kalahari ontfermde zich over de beginners klas van de jongens, en een vreemde man van een jaar of 60 kwam mij les geven. Hij zei dat hij de nieuwe, vaste opvolger van de ashram was. We hadden inmiddels ook wel begrepen dat de Kalahari met de Swami van de ashram in Kerala getrouwd was (grote schande) en dat zij met grote tegenzin, tijdelijk hier zat.

Ik kreeg een ontzettend goede les, en ik bedankte hem na de les uitvoerig. Hij wees op de foto's van de grote Swami's, en zei dat ik hen moest bedanken, niet hem. Ik vertelde hem dat dit de eerste goede yogales was in een week, en waarom de grote Swami's dan niets hadden gedaan voor zijn collega's. Hij schudde zijn wijze hoofd, liet zijn hand zien en zei dat niet elke hand hetzelfde was. jaja. mmmm.

Ik vroeg hem of hij die middag de yoga les ook zou doen, omdat ik eigenlijk op het punt stond een dag eerder te vertrekken. Hij zei dat hij net aangekomen was en dat nog niet wist.

Vol twijfel liep ik naar de brunch. Ik had eigenlijk weinig te zoeken in Madurai, een miljoenen stad met alleen die bijzondere tempel. De jongens waren er nog niet en ik at piekerend mijn galgenmaal. Alles had ik al ingepakt, bed was al afgehaald, wat te doen? Opeens herinnerde ik me Susan, die ook eens op een reis in twijfel zat. Zij heeft toen het lot laten beslissen. Er lag nog 1 rijstkorrel op mijn bord, die nam ik in mijn hand en wachtte tot de jongens zouden komen. Als zij de hand met de rijstkorrel zouden kiezen zou ik blijven.

Nog geen minuut later schoof Henri aan. Zonder uitleg liet ik mijn dichte vuisten zien en vroeg hem te kiezen. Hij koos de rijstkorrel en ik liet hem de inhoud van mijn hand zien. Hij was heel verbaasd, maar erg verheugd toen ik uitlegde dat ik weer mee terug zou keren 's middags.

Toen de jongens EINDELIJK aan kwamen sloffen - zit weinig schot in die twee - hadden ze geen water en fototoestel bij zich - dus weer terug (en die tempel ging om half 1 dicht).

We namen de bus naar de stad - in dit gedeelte is geen riksja of taxi te bekennen. We stapten in, en namen plaats op de achterbank. Binnen de kortste keren zat iedereen omgedraaid ons aan te staren. Ze zijn toch niet veel toeristen gewend hier en ik vroeg me af wanneer de eerste een gesprek zou durven aan knopen. Dat gebeurde binnen 5 minuten. Ik bevestigde de vraag dat de jongens inderdaad mijn zonen waren (uitleggen hoe of wat is TE ingewikkeld, zo goed spreken ze hier geen Engels) en de 'zonen' hadden de grootste lol.

Bij Sri Meenakshi, de tempel, aangekomen bleek de broek van Bryce IETS te kort; hing net iets op de knie, dus hij mocht er niet in. Hij was te eigenwijs om even een lapje stof om te slaan, en hij wilde ook graag even internetten, dus Henri en ik naar binnen en hij naar een internet cafe.



De tempel beslaat een oppervlakte van 6 hectare en in het centrum ligt een waterplaats (linker foto). Er waren 4 van die taps toelopende, 50 meter hoge torens (op de achtergrond op linker foto, uitvergroot rechts) vol goden, godinnen, demonen en helden.

In de tempel is een groot gedeelte afgesloten voor niet-Hindoes, maar er bleef nog meer dan genoeg te zien en toen de tempel om half 1 sloot hadden we toch een aardig beeld.

Terwijl we wachtten op Bryce deelde ik mijn water met Henri, die zijn fles in de bus had laten liggen. (zucht)

Toen Bryce er was (gefrustreerd want de meeste computers hier deden het ook niet of waren heel erg traag) liepen we nog even over de markt, waar de heren hun kleding nog wat aanvulden. Wat kopen mannen toch makkelijk kleding. Hup. Eerste winkel in. Ja, die is wel goed; is die ook nog in een andere kleur? Nee? Nou, dan deze maar.

Ideaal.

Daarna gingen we nog op zoek naar sigaretten, paneer (zachte kaas) en kip voor de keukenjongens. Dit zijn zaken die we de ashram in moesten smokkelen want ook keukenjongens moesten zich houden aan het voorgeschreven dieet.

Toen als een speer terug, want ik wilde de 4 uur yoga les niet missen; ik had goede hoop dat die nieuwe guru de les zou geven.

Omdat ik graag wilde dat de jongens ook zijn les zouden ervaren, had ik al afgesproken dat ik met hen de beginnersles zou doen, hopelijk met de guru.

We lagen nog niet op de matjes op Aloup kwam aanlopen. Nee he!!

Ik ben de les ermaar bij gebleven, omdat ik nieuwsgierig was hoe hij de jongens les zou geven. Ze hadden al aangegeven dat ze graag wat minder lange 'pauzes' wilden en wat meer wilden zweten. Nu was mijn les met Aloup al nooit heel veel soeps geweest, maar met dit verzoek in een beginnersles wist hij helemaal geen raad. Hij draaide opnieuw gewoon zijn programma, en aan het eind van de les bedacht ik me dat dit niveau nog geschikt zou zijn geweest voor hoog-bejaarden. Wat een sukkel.

We gingen maar eten, en na het eten ging ik mijn bed op maken. Toen ik terug kwam, om de jongens op te halen voor mijn allerlaatste satsang, bleek dat Bryce op zijn slaapzaal een sigaretje had gerookt. De Kalahari was net langs gekomen, had de rook geroken, en was naar binnen gestormd en hem gedreigd uit de ashram te gooien als dit weer voor zou komen. Ze was weer te keer gegaan als tegen een kleine stoute jongen, en Bryce was zo beledigd dat hij haar nu buiten op stond te wachten. Hij had besloten de volgende dag ook te vertrekken. Hij zei dat ze alle recht van spreken had om hem erop te wijzen dat hij niet had mogen roken, maar dat de wijze waarop ze dit gedaan had voor hem de deur had dicht gedaan. Het verbaasde mij dat ze zo tegen de jongens te keer was gegaan; de jongens waren al 2 dagen haar lievelingetjes en konden in haar ogen geen vlieg kwaad doen.

Eindelijk kwam ze opdraven voor de Satsang, en Bryce zei nog vrij beleefd tegen haar dat hij niet echt gediend was van de manier waarop ze hem had toegesproken. Hij gaf toe dat die sigaret natuurlijk niet had gekund, maar dat ze dat ook op een andere manier had kunnen zeggen. Ook zei hij dat hij nogal teleurgesteld was in de organisatie van de ashram.

Hierop vroeg ze mij of ik dat ook zo vond. Opeens barstten alle sluizen open die ik de hele week nog een beetje dicht had kunnen houden. Ik vertelde haar dat ik niets op de organisatie had aan te merken, maar dat ik haar persoonlijk verantwoordelijk hield voor alle waardeloze yoga lessen en de inhoudsloze lezingen die ik de hele week hier had ervaren, en dat ik die ochtend pas mijn eerste fatsoenlijke yoga les had gekregen hier in de ashram.

Ze was heel even stil, en vroeg toen voor alle duidelijkheid of ik haar persoonlijk daar verantwoordelijk voor hield. Juist, dat had ze goed begrepen!

Toen vroeg ze waarom ik dat niet eerder gezegd had. Ik antwoordde haar dat we genoeg signalen hadden gegeven, maar dat ze gewoon door was gegaan met haar eigen dingen. Daarna draaide ze zich ziedend om en stormde naar haar meditatie les.

We besloten acuut dat we maar niet naar de satsang zouden gaan en van weersomstuit besloten de jongens nog maar eens een sigaret op te steken in hun slaapzaal en ik besloot ze in dat voor mij verboden gebied te vergezellen. Vlak voor de satsan zou aflopen sloop ik maar terug naar mijn slaapzaal om niet nog meer olie op het vuur te gooien.

Omdat de jongens met mijn taxi de volgende ochtend mee wilden liften naar de stad, vroegen ze na de satsang nog aan de Kalahari of ze de kluis wilde openen voor hun paspoorten. Maar de Kalahari liep weg zonder te antwoorden. Dus toen ik om 6 uur de volgende ochtend klaar stond te wachten op de taxi die ik om kwart over 6 had besteld, stonden de jongens de Kalahari weer op te wachten, die elke ochtend om 6 uur de satsang leidde. Om 6.10 uur was ze nog niet verschenen en toen hebben de jongens haar huisje opgezocht en haar met veel kabaal uit bed getrommeld, wat nog enige voeten in de aarde had.

Wat een afscheid!!

En toch...

Ik ben er van overtuigd dat het nu olv de nieuwe guru allemaal weer goed gaat komen met de ashram in Madurai. Ik heb gewoon vette pech gehad. Alhoewel... als ik alles van te voren had geweten en de keus had gehad tot een week eerder of later geloof ik niet dat ik had willen ruilen!

Taman Negara

Eind maart was het weer tijd voor het inmiddels jaarlijkse bezoek van mijn schoonouders en tante Clara en oom Erik. (tante Clara is de zus van Peter's moeder)

Dit jaar kwamen ze in de paasvakantie van de kinderen. De eerste vakantie week zou ik met twee pubers, twee 60+ ers en twee 70+ ers op reis gaan naar het grootste National Park van Maleisie gaan; Taman Negera, een 130 miljoen jaar oud regenwoud. Het is een van de oudste primaire regenwouden ter wereld en zelfs de ijstijden hebben er geen invloed op kunnen uitoefenen.

Momenteel wonen er nog 110 tijgers, 300 olifanten en een handje luipaarden en neushoorns. De kans dat je deze tegenkomt is het grootst als je er een paar maanden met een rugzak op uit trekt. Gezien de samenstelling van ons reisgezelschap geen optie.

Wel zijn er in royale aantallen apen, lizards, wilde zwijnen, slangen, vogels en vooral mieren te zien.

We zijn met een auto van Singapore tot bijna bij het ingang van het park gereden. (een reis van 7 a 8 uur). Hierna zijn we in een boot gestapt, die ons over de Tembeling naar het resort bracht waar we 3 houten huisjes gehuurd hadden.

De 3 uur durende tocht voerde ons dwars door het regenwoud en was heerlijk slaap verwekkend.

Erik, pa achter Erik verstopt, ma, Jillis en Clara.

Toen we eindelijk het resort bereikten, was het al een eind in de middag. De huisjes waren eenvoudig maar praktisch. Er was een terrasje met uitzicht op het oerwoud. Op de overkapping van ons terras ontdekten we onze huisdieren, die alle dagen min of meer zijn blijven 'plakken';

Clara en Jillis waren duidelijk de meest fanatieke spoorzoekers en die hebben 's avonds samen met een gids nog een nachtelijke wandeling gemaakt.

De volgende ochtend stond een lange jungle wandeling met hangbrug op het programma. Jillis kreeg nog een compliment van de gids want hij had een petal gespot, een vogel die zich erg goed onzichtbaar kan maken op de bodem van het regenwoud.

Er waren nogal wat lianen waar de kinderen om beurten in hingen;

Uiteindelijk kwamen we bij de hangbrug. Deze brug hing tussen de boomtoppen en was flink lang. Hij had diverse platforms tussen door en per hanggedeelte mochten er maximaal 4 mensen op en die moesten ook nog eens 10 meter afstand van elkaar houden.

's Middags hebben we weer een boottocht gemaakt, een heel eind de jungle in. Toen de boot niet meer verder kon gingen we lopend verder. We ontdekten nog redelijk verse olifanten poep. Aan het eind kwamen we bij een waterval, waar de kinderen een poos in hebben gezwommen en rond geklauterd.

De volgende dag stond er een grottentocht op het programma. Ik heb het zowiezo al een beetje gehad met grotten, en toen de gids vertelde dat het af en toe flink kruipen was, besloot alleen Jillis te gaan. Hij kwam terug onder de vleermuizen poep, maar zeer voldaan. Was ook nog naar een locaal dorpje geweest waar hij had leren vuur maken en blaaspijpschieten.

's Middags zouden we gaan raften. Helaas stond het water te laag voor een echte raft tocht, maar in een houten kano was het erg leuk om langs diverse toch wel slinkse watervalletjes te varen.

De laatste dag bracht een taxi ons terug naar de auto, waarna we in 1 ruk terug naar huis reden.

Lilith naar India met haar jaargroep

Onderstaand verhaal is geschreven door Lilith en enkele van haar klasgenoten. Het is me nog niet gelukt de foto's die ze erbij hebben geplakt ook in mijn blog te krijgen.
Het is een vrij uitgebreid verslag, maar omdat ik het zo'n bijzondere reis vond, heb ik het opgenomen in mijn blog.
Haar jaargroep bestaat uit 6 klassen, van ongeveer 22 kinderen elk. Zij is half maart met 3 klassen en een aantal leerkrachten naar de Himalayas van noord India gegaan, naar een plaats dicht tegen de rechter kant van de Nepalese grens. Wie geinteresseerd is wat een 2e klas middelbare school die 8 dagen heeft meegemaakt, kan eens door het verhaal 'bladeren';


Are you ready?
We were born ready!


The first night
This morning we woke up at the crack of five o’clock, cowering under our blankets while trying to ignore the persistent ringing of the phone. It was still dark; the temperature had dropped, and the room was now pleasantly cool, a natural version of our air cons at home. There was a knock on the door just as we were contemplating the temptation of slipping back into deep slumber. Unfortunately there was no avoiding the evil creature at the door, who was summoning us to breakfast. Hurriedly, we changed, settling for the très chique “just got out of bed” look. We clattered haphazardly down the stairs; which we had barbarically been forced to use, due to the impudence of the lift, refusing to respond to our desperate pleas for transportation. At last we reached our destination; the dining hall. We chose from a wondrous array of delicacies and then brought our food to our table of choice. After munching down our meals we felt satisfied and ready to embark on the journey of our lives.
Almost immediately after breakfast we boarded the bus. The whole vehicle was buzzing with anticipation for the day ahead. It was a strange experience being conscious this early; the moon was still hovering in the sky like a UFO with the strong appearance of cheese. The journey was brief and before we knew it we had reached the train station.

Delhi Railway Station
If you are in India there is only one way to travel. India may have the fastest developing air network in the world, but I would rather take the train. It is India in microcosm: frenetic; packed with people; a challenge that brings a whole new meaning to travel. Trains exemplify how travel is about the experience of getting there rather than arriving at a final destination.
Indian railways are the world’s biggest employer and as we arrived at New Delhi Railway Station at the unearthly hour of 6am in the morning it seemed as if half of their workforce was already hard at work. The green shirted snow leopard team led us through the mass of people that congregates outside every Indian mainline terminus at all hours of the day. Taxi drivers in vehicles from a bygone age competed for space with tuk-tuks that honked desperately as they weaved in and out of spaces that seemed barely large enough for people, let alone any form of mechanized transport. An overzealous station announcer was accompanied by a dedicated chord playing organist every time an approaching train appeared and then there were the passengers. They seemed to have necks of reinforced titanium which was just as well as they were carrying enough luggage to support an expedition to some faraway Himalayan peak. Their huge loads were, for the most part, balanced on their heads which were kept unhesitatingly still, and were dominated by huge smiles that seem to say simply, but genuinely, ‘welcome’.
I think railway stations offer an insight into the best that humanity has to offer; airports are completely different. They are soulless places that treat you as a number on a boarding pass and cannot wait to get rid of you. Delhi station was different. It was the prelude to an adventure; a welcome to new experiences and new cultures; an invitation to ‘incredible India’.

A meditative moment on a temple rooftop
After climbing up to the temple, we sat on the roof and Akse asked what we had all seen on our way. This led to him telling us an old Indian parable.
A long time ago, there lived a king who was loved by his people. All the farmers were rich and the people were happy. The trouble was that he was very old and he was worried about his son, who was to succeed him. He loved his son very much, but he was still young. His father would ask him “Son, how will you rule these people? How will you know who needs what and how to react justly?” His son would always reply “Don’t worry! It’ll be fine. We’ll cross that bridge when we come to it. Just let me have fun and live my life and when I need to be king, I’ll know what to do.” Well, the king still worried and the prince still showed no interest in learning how to rule properly.
A couple of years later, the king told the prince that if he was to be King, he must go into the forest.
“Why, dad? What for? There’s nothing there!”
“Just go into the forest for one week, my son. Then come back home.” He replied.
So the son went into the forest, and each day, he counted how many days were left. He wondered what his friends were doing, and why he had been sent here. With great relief, on the seventh day, he returned. “So, son, what did you see?” the king asked.
“What do you mean, what did I see? In the forest? There’s nothing there – just trees!” replied the young prince.
So the king ordered the prince to return to the forest for a second week. Again, the prince went and spent another tedious week in the forest.
On his return, the king asked again, “What did you see?” “Well, there are trees. Different sorts of trees.”
“Anything else?” he asked, sadly? “Some birds. A few animals – a tiger, an elephant –oh, it’s just a forest, Dad!”
The king tried once more to have his son open his eyes, and so sent him back for a final week. A week passed, and then a second, but the son did not return. A month passed, then two, and the king became worried.
After six months the prince returned. “Dad! I have come back to you.”
“Well, son,” he asked, expectantly, “What did you see?”
“I saw that the trees give us life and heard the different birds wake every morning to sing their song to each new day.” The son continued explaining to his father how each of the forest’s inhabitants worked together and each had its own vital role. Now the king knew that when he died, his son would understand the different roles of his citizens and how they must work together for everyone’s good.
Akse explained to us that it takes time for us to realise what is around us, and to start seeing properly. As we hardly ever have this time these days, it is even more important to be quiet and just take in our surroundings and the workings of the world. We can fear silence and instead of embracing the peace, we fill it with noise. We had a couple of minutes silence to truly listen and enjoy the wind and the flapping flags of the temple precinct, with the sound of the birds circling around the mountains. It was certainly a moment to remember and inspire.

Temple visit
As soon as we got on the bus the vibe was set. The long bumpy journey was a tad annoying but when we arrived at the starting point of our trek to the temple it was already worth it. We arrived in the middle of a valley on the edge of a creek with really good views. It felt as if we were in an Indiana Jones movie when we were leaping over the rocks by the bank of the creek. Crossing it was an adventure in itself as the hard slimy rocks seemed to be inviting disaster. A certain student who shall remain nameless took off on the wrong foot and tumbled over landing flat on his backside, not the best of starts.
From then, our journey continued as we pushed on, stomping up the steep stone steps, getting closer to the top with each stride. Our hearts skipped a beat as we laid our eyes on the stunning view. The temple was pure white with the bright saffron piercing through the middle of the sacred place. The holy man greeted us with the chimes of bells, while we snapped away with our cameras. The view off the balcony was breathtakingly beautiful, and showed the undulating hills of India. We then lay still for the two shortest minutes of our lives and had the chance to take in the sounds of nature. Sadly our experience was coming to an end as we started descending the steep steps once again. Sorrowfully, we got back onto the bus, and headed back to the camp, turning our backs on a great day we would never forget.

Waking up in a Tent!
Chilly would be a little bit of an understatement to what I felt this morning (I won’t even go into the night). I opened my eyes early to find everyone staring blankly at the ceiling. After half an hour we were all just staring at each other waiting for time to go by. No one could sleep, which was quite surprising considering we were tired, in good beds and a peaceful environment. Unfortunately the temperature wouldn’t allow it. We all dared each other to go out, but honestly, who could be bothered to move just so you can get out of the blankets. The amount of things I tried to do to get warm; it’s a never ending list. I put all the jackets on I brought, I tried to fit my legs into my long sleeved tops, and we even at one point tried all to huddle together like penguins in the wilderness. Finally when we heard whispers from the neighboring tents, we considered getting out of our beds. Knowing I was allowed a shower I decided to see the temperature outside, bringing my toothbrush with me. Biggest mistake ever. The second I unzipped the tent, it felt like knives striking me. I had no idea why people laughed when they saw me until I saw myself.
All I can say is my blue lips matched my blue top perfectly. My fingers were numb and moving them was difficult and pointless. I dropped the lid of my water bottle which was extremely inconvenient to pick up. I ran around in circles whilst brushing my teeth thinking of ways to get just a little bit warmer. When I saw vapour coming from a bucket of water, I was in serious doubt about whether it was from the hot or the cold. The teachers told me it was hot and I immediately dunked my hand in it. A sudden warmth ran through my body, coming from my hand and working its way through my bloodstream. It was sensational. Now, to take a shower or not to? That’s another experience that somebody else can describe.

The adventure that was… The Safari
We gathered with anticipation slightly outside the boundary of the camp. There was a multitude of jeeps waiting to accompany us on our exhilarating journey. We lumbered into the jeeps with five people along with a driver and a guide. After we were all comfortably secure, we set out on the adventure. The hindering honking of the many vehicles caused the air to shriek with fear. Soon after however, all that could be heard was the roaring laughter that filled the area. We eventually reached the Safari. The jeep travelled along the rickety road, causing us to occasionally rise several inches into the air and land solidly with a loud thump back onto the seat. Our talented guide frequently pointed out the natural wonders in the reserve which included: monkeys, spotted deer, samba deer, elephants, peacocks and many other beautiful animals.
As many of our friends agree, the most astounding factor of the day was most definitely one particular elephant who was a Tusker elephant. Whilst we were observing it intently, because we had not seen one of these kinds of elephants before, it suddenly started walking towards us. We were not too worried at first as we were sure we could avoid it. But then it started a mini-charge that was intended to show us where his territory was. We were fascinated and some of us were a little nervous, but our guide was not worried as he understood how elephants behave. To be on the safe side we all retreated and watched him from further away.
Finally, after seeing this amazing, once in a lifetime sight, we were back on the route home. The frigid air nipped at all our features and of course, shivering ensued. We bundled up in our warm layers that we had brought with us and shared our jokes about the trip. There were many, many precious memories and wonderful stories that we are sure to take away and share after this amazing experience. It was truly a once in a lifetime adventure.

The Bike Ride
Today, my group went on a 7km bike ride around the villages, through the trees and near the Ganges. When we started, we were practising in the camp and, I could barely stay upright. I was continuously falling over and was dreading the ride. When we left I kept stopping and starting and I was right at the back with the nurse and the teachers. I did fall off a couple of times, but at the finish I was riding very confidently. I felt a real sense of achievement.

Food Glorious Food
So where to start? There was a fantastic range of curries, an exotic choice of desserts every day and a steaming cup of hot chocolate was a great finger warmer after a strenuous afternoon of rafting in the freezing Ganges. When you woke up in the morning there was a lovely breakfast where we were able to choose from porridge to omelette. Lunch and dinner was always a variety of Asian and western dishes, made by our amazing cooks. Everyone enjoyed the hot chocolate the most, but we personally loved trying the strange and exotic meals that we had never encountered before until this trip, and they were delicious. The roti was especially good when you ate it with the wonderful range of delicious curries. Some people didn’t try some of the stranger desserts, as they didn’t look too appetizing, but when you tried them, they were full of flavour, and tasted remarkably good. All in all, we think that the food on this trip was absolutely amazing and helped to make this trip a huge success.

The Hike
The Hike was a team building exercise that really pushed us to the limits. With only one bottle of water between 10 or 11 of us what could have been an easy hike became a much more testing exercise. We were given the instructions right at the start. We had to retain the information on the route and were told that we would not be given the directions again.
The water bottle and directions caused a lot of disputes but most were sorted in the end. The hike really bonded people together that wouldn’t normally be friends. Many people learned new things about their comrades and I strongly believe that we all gained a little something from this hike along the river. Also, we met new people and saw a different side of India along the walk. Many poor people were living there, but saying hello to them really put a smile on their faces. Overall it was fun for the whole group.

Cricket in India
We went into the orphanage expecting world class cricketers, and we were provided with nothing less, they were all in their uniforms, laughing as if there wasn’t a care in the world. We set up a game of cricket, looking like the amateurs we proved to be. We tried to pull our weight but we were outclassed in every area. Their bowling was like getting hit by a bus, but Luke stood defiantly. We mixed the teams up with students from the orphanage and this was great because we were able to get to know the students from the orphanage and make new friends.

Music Evening
The music evening was an evening competition set up by Mr Bradshaw. We competed by making a remake of the Oasis hit, Supersonic. This was compiled in 20mins and we changed the words. We had to include the words leopard, pasta, tent, raft and paddle. At first we were being slightly lacksadaisical about the competition, but we soon realised if we took it seriously we might be in with a chance at winning. At this point we were pretty excited; we thought we had a good chance at winning. The song was a great hit among the audience and when we won, it felt like we ruled the world. We were the most important people on earth and we were requested to perform it the following evening in Mr Turrell’s presence.

The Raft Race or Make Your Own Raft!
The raft race showed us polar opposites of victory and complete, utter failure. We were assembled into teams and given rudimentary equipment in the strange hope of crossing the Ganges. As one would guess it was an epic undertaking requiring expert leadership and iron. The stretch of the Ganges we were made to cross was roughly half a metre deep and fifteen metres in length, a hard journey even for renowned explorers.
We were given five long bamboo sticks, four paddles, some rubber tubes, and an unlimited supply of rope. From these few resources we mustered crafts in our groups of six. As the race started, glory was evident, and the stench of competition wiped out the smell of smelly people. The first group started to sail, and after sailing for what seemed like an eternity they arrived at their destination. They were incredibly happy to have sailed 20 metres and they were immediately greeted by Hawaiian belly dancers (the teachers). Others were not as lucky, but in the end the winners were rewarded with chocolate and a promised swim. First place got chocolate, second place got chocolate, third place got chocolate, fourth place got chocolate, fifth place got chocolate, sixth place got chocolate, seventh place got chocolate, eighth place got chocolate, ninth place got chocolate, and even last place chocolate though they were disqualified. Then first placed team leapt into the Ganges and so did everyone else.

Rafting – Year 9 in charge
At the end of the day as a team exercise we were allowed to pilot the raft and tell the teachers and guides what to do. We had chosen a group leader who was Emily Murphy. She chose Oliver Deely to be at the back of the boat captaining the raft to the left or right and telling everybody what to do. We were not all that successful as some people didn`t listen to the commands and we went around in circles. We tried various captains but only really got going at the end when the guides took over. We learnt a lot about teamwork and although we came in last we had a great time. Joe, in particular, kept reminding us how much fun we were having. Steering a raft is a lot more difficult than it looks.

Rafting on the Ganges
On Wednesday we went for a 32 km raft down the holy river Ganges. It was a lot of fun and we enjoyed it loads. The first part of the journey was very calm and we were able to jump out of the raft and swim. We also tried pulling people from other rafts into the water but some people were so pathetic they ended up not being able to pull other people into the water but instead pulling themselves into the water instead. In the raft I was in I kept trying to get Mr. Roberts into the water but I kept failing and ending up in the water. I was very persistent though and kept trying to get Mr. Roberts into the water but every time it seemed to be me in the water again.
Moving on from Ben’s abject rafting time, I on the other hand had a great time in my boat. My ‘crew’ consisted of: Maria Pia Verhaagen,Nick French, Matthew Phillips, Emily Murphy, Ingrid Williams and of course Moi. We all went into the Ganges and got our sins cleansed. We were told that the waters were about from 6-8 degrees. It certainly felt like it. I also felt the fun of spindrift as I blew my insect in the air just as an experiment. Later on we landed on a tiny island and saw some fascinating leopard prints and my theory was that there was a mother and a cub around the area. Some people however after rowing for more than 3 hours started getting tired and this caused us to slow down. However we all had a great and fun time.

The Orphanage – fund raising
As a part of Young Enterprise our aim for the past two years has been to support an orphanage in Rishikesh, India. This orphanage cares for boys between the ages of three to seventeen. The week before we departed to India we worked very hard to organize and plan fun and memorable activities that both Tanglin and the children from the orphanage could enjoy.
We set up three sections which included music, sports and crafts. Originally for the music section we had picked out three age appropriate songs for the boys who would be divided into age groups of three to seven, eight to ten and eleven to fifteen. This process of splitting up the ages enabled us to focus on the children and give them more attention when they were in small groups. The songs that we planned were nursery rhymes such as ‘hokey cokey’ and ‘head, shoulders, knees and toes’. And for the older children: A,B,C by Michael Jackson as the chorus is very easy to join in and also ‘Three Little Birds’ by Bob Marley.
For the sporting section we went to the P.E department to ask them to donate old equipment. We would like to say thank you to the P.E department as the children were very grateful and thoroughly enjoyed the equipment. The equipment included footballs, volleyballs, tennis balls, cricket bats and cones.
And finally for the crafts we ordered a large number of photo frames for the orphans to decorate. We bought stickers, pens and colored pencils for the decorations. We also purchased three photo printers that we took with us and which we used to take pictures of the boys.
However when we arrived at the first camp we were informed that there were not 160 orphans that we had planned but 210, leaving another 50 extra which we had not accounted for. Mr Roberts said that these were the sort of challenges that we were more than capable of coping with. The pressure and time limit was hard to meet, however we battled it through these difficulties by attempting to compensate for the extra students.
We printed class photos of the students as a surprise for the orphans after they had decorated their frames. In order to print these photos half of the Enterprise team stayed up to monitor the printers and passed time by drinking hot chocolate and tea which kept our morals high and our bodies awake. Prior to us printing the photos, Mr. Roberts went to the orphanage while we were on an amazing jeep safari. He spent two hours taking class photos of the excited and overwhelmed orphans. The lack of sleep did not affect us as we were all very excited for our trip to the orphanage the next day.
Many emotions were triggered as we entered the orphanage to be welcomed with an amazing and astounding performance of a marching band, many songs, a moving speech and beautiful flowers and bindis which made us all feel very connected to the children. With all this hard effort it caused some tears as it was very emotional. However, with all the activities that were ahead we soon left our tears behind and our happiness took over. Many of the Year Nine girls attached themselves to the excited five years olds that returned their affection.
Even though some plans had to be changed everybody thoroughly enjoyed the day. What made the majority of the Tanglin students’ day was when we gave some children chocolate and they had no idea what it was and what to do with it. They just put it in their pockets and ran away. In of our heads we laughed and our attempts to explain what to do with it were pointless. Overall we enjoyed the day and left feeling very satisfied and proud about what we had done. We all had smiles on our faces.

The Orphanage
We went to the orphanage on Tuesday morning. By the time we came out of there at 12:30 we would never see the world the same way again. How did these children have such a great impact on our lives? I can sum it up in one word; hope. The hope that emanated from these children was staggering. Even the welcome they gave us was incredibly overwhelming. The pure effort that these children and their teachers had put into welcoming us, mere students, was immense. They greeted us at the orphanage with a drum band which was amazing in itself. They then sang us songs and read poetry to us. All the while these children of all ages could barely contain their excitement. The fact that these children were so looking forward to meeting us, ordinary everyday people who do not lead very interesting lives, said volumes.
Once we were sat down in the main entrance hall of the orphanage children threw petals down on our heads which was spectacular. The children came around through our group and painted bhindis on our foreheads which was an amazing welcome. After that we were split into different groups and I was put into the music group and taught them songs and played games with the orphans. The younger ones struggled with some of the English which was quite difficult so we had to communicate with them carefully. We played clapping games and we taught them songs like ‘Three Little Birds’ by Bob Marley which the whole year group has been learning in Music. The day ended and we all felt a little sad as we hoped to see those same shining faces ever again.

Talent Show
At Leopard Beach Camp, Tanglin held a talent show on Wednesday night. We had a wide variety of skills and acts performed. We gathered in a semi-circle, around the campfire, and the night began. Over the course of the show, many laughs were had and many talents shared. Some acts were very well planned, whereas others were a little weird, disorganized and unplanned, e.g. Ethan’s scream. Mr Turrell (our surprise guest), was accompanied by a few other teachers in judging the acts. A number of acts were judged to be the best. Firstly Madi, Freya and Grace presented a wonderful performance of both dancing and singing, which impressed all. Secondly Cassia put on a skillful display of a Scottish music, performed with a penny whistle. Finally, Conor and his fellow broadcasters, performed in two acts with a hilarious display of satire. Overall, the evening was very enjoyable, around the campfire, and will be remembered as a success.

Yoga in the Morning
This morning Izzy and I took part in an unique experience called yoga which did not only push our bodies to their limits but our minds. We started off with a 12 part stance called the sun salutation which involved us contorting our body in a range of ways; many painful. Even though it hurt you, it felt like you had accomplished something. Multiple things are vital in a good yoga stance such as stability, concentration, relaxation and flexibility. For example in one stance called the tree we had to raise one leg, successfully in some cases, but the majority were unsuccessful. Then we had to carefully stay in position for what seemed an eternity, although it was only a few seconds in reality. Overall, waking up and performing various moves in the morning sun prepares your mind for the rest of the day. It was a fantastic way to start a perfect day in India. Izzy and I thoroughly enjoyed this experience and wished we could do it every morning in India or not.

A Final Thought
By the end of the trip, we all agreed how fortunate we were to be able to experience India’s many wonders. Our visit to India not only allowed us to see a completely different perspective of the world, but we were also able to see some amazing cultural and spiritual aspects of Asia.
We all learnt something on the trip, whether it was team building, or the importance of waking up on time. The various activities that we had the chance to do ranged from visiting a local orphanage, to whitewater rafting in the wild rapids of the River Ganges.
India showed its true beauty from the vibrant colours on the saris that were worn by the women to the breath-taking landscape that we had the incredible opportunity to experience.
On behalf of our year, we would like to thank the Snow Leopard team, who made this trip like none other, and who worked vigorously to ensure that we had a safe and enjoyable journey. We would also like to thank the wonderful, energetic team of teachers, who made this exhilarating trip possible.
This was truly an once-in-a-lifetime opportunity, and we are very thankful that we experienced India’s true colours.